نفس کمال یافته در متن های دینی ایرانی (اوستا، متن های پهلوی زردشتی، متن های مانوی و فارسی دری)
محل انتشار: دوفصلنامه پژوهش های ادیانی، دوره: 5، شماره: 10
سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 259
فایل این مقاله در 14 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ADYAN-5-10_005
تاریخ نمایه سازی: 23 بهمن 1400
چکیده مقاله:
ریشه ایرانی باستان واژه wāxš، wak- به معنای «سخن گفتن» و ریشه اوستایی آن vak-، دربردارنده معنای «گفتن» است و vāxš در یسنا، ۱۷: ۴۴ به معنای «سخن» در حالت فاعلی مفرد مونث به کار رفته است؛ اما در دوره میانه، این واژه در معنای «روح/نفس» بروز یافته و لغت نویسان این معنا از واژه را مطرح کرده اند. می توان از این واژه به «نفس سخن گو» تعبیر کرد. در متون پهلوی زردشتی نیز واژه waxšūr (پیامبر) را برای زردشت به کار برده اند. همچنین، در متن های کهن فارسی، اگرچه این واژه دیده نمی شود، معنای در پیوند با هم این واژه، یعنی سخن گویی و نفس (نفس سخن گوی) پدیدار است. ناصر خسرو «سخن» را «طعام جان» خوانده و بارها از ترکیب نفس سخن گو (همان نفس کمال یافته در متون مانوی) یاد کرده است. او چنان وصفی از «سخن» به دست می دهد که گویا می توان واژه «جان» را جانشین آن کرد و آن دو را یکی انگاشت. این موضوع می تواند از معنای واژه wāxš برخاسته باشد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
حمیدرضا اردستانی رستمی
استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد دزفول.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :