تربیت جنسی از نگاه مفسران فریقین*

چکیده «تربیت جنسی» به معنای فراهم آوردن زمینه رشد بهنجار و به دور از انحرافات غریزه جنسی، یکی از ساحت های هشت گانه تربیتی است که با توجه به حساسیت های ویژه آن، نیازمند بینش و دانش است؛ امری که از دیرباز مورد توجه ادیان مختلف بوده. اسلام نیز با طبیعی خواندن خواسته های جنسی و مخالفت با رهبانیت، بر محوریت ساحت های معنوی تاکید ورزیده و ارتباط سالم را بسترساز عبادت خدا خوانده است. بازکاوی تمایزهای جنسی و جنسیتی مرد با زن و ارائه دستورات عملی متناسب با آن، همچنین ارائه سازوکاری متناسب با مراحل رشد و رهنمودهایی لازم برای توفیق در آموزش های جنسی، از دیگر بایسته های تربیتی در مسیر رشد بهنجار غریزه جنسی است. این نوشته بر آن است تا به این پرسش اساسی پاسخ دهد که بایسته های دانشی و بینشی در تربیت جنسی از دیدگاه قرآن، با تکیه بر دیدگاه مفسران فریقین چیست؟ بدیهی است که این پاسخ گویی، بر پایه روش تفسیری مقارن و با استفاده از منابع تفسیری دو مکتب صورت می پذیرد.

کلیدواژه ها:

جنسیت ، تربیت ، غریزه جنسی ، انحرافات جنسی ، مفسران فریقین