نگاهی به گستره بهره گیری از قرآن در احادیث فریقین*

یکی از منابع یا ادله دانش فقه، قرآن کریم است. در تلقی فقه پژوهان و مفسران، آیات قرآن از یک منظر به دو دسته آیات احکام و آیات غیر احکام تقسیم می گردد. آیات احکام بیشتر به بیان احکام کلی و گاه جزئی در موضوعی خاص می پردازد و آیات غیر احکام در باب مبدا و معاد و قصص پیامبران و امت های پیشین و غیر آن است. هدف این مقاله اثبات ناکارآمدی این نوع تقسیم از آیات است. با توصیف و تحلیل برخی از احادیث فریقین که گویای امکان استنباط حکم از آیات دسته دوم است، می توان تقسیم بندی پیش گفته را تا حدی تغییر دارد و شاید بتوان با الهام از روش اهل بیت^ از آیات به ظاهر غیر فقهی نیز به احکامی دست یافت. چنان که تقطیع برخی از آیات فقهی و تعمیم آن به موارد دیگر، ظرفیت بهره گیری از آن ها را به عنوان یک قاعده در ابواب مختلف فقه افزایش می دهد.

کلیدواژه ها:

فقه آیات غیر فقهی ، فقه القرآن ، روش تفسیری اهل بیت^ ، استنباط حکم از قرآن ، آیات الاحکام