حکم فقهی اقرار با استفاده از روشهای قهری

ارزشمند بودن اقرار حاصل از استفاده از روشهای قهری، مسئله ای است که از دیرزمان مورد توجه فقها و دانشمندان علم حقوق بوده و هست. نویسنده مقاله تلاش کرده با نگاهی نو به این موضوع بپردازد. وی پس از تعریف اقرار و مفاهیم همنوا و مرتبط با آن، به موارد کارایی اختیار در مقوله اقرار در فقه و حقوق می پردازد. سپس آرای فقها را در این زمینه بیان و نقد و بررسی می کند و به این نتیجه می رسد که اقرار اکراهی اگر همراه با قرینه مویده باشد نافذ و معتبر است و الا اعتباری ندارد. نویسنده در ادامه بحث به این مسئله می پردازد که با قطع نظر از نفوذ اقاریر حاصله از قهر، به طور کلی توسل به شیوه های قهرآمیز در گرفتن اقرار روا است یا خیر؟ نویسنده پس از بررسیهای لازم به این نتیجه می رسد که در برخی از موارد و نسبت به بعضی از شیوه ها جایز است. وی در ادامه، نظریه تبعیض را مطرح می کند و می نویسد اگر بخواهیم احتیاط پیشه کنیم، بعید نیست که اقرار ناشی از اکراه و قهر را نسبت به اخذ مال از سارق، ثبوت دیه بر قاتل، پرداخت غرامت در جنایت و مانند آن نافذ بدانیم، اما در قطع، قصاص، جلد و امثال آن نافذ ندانیم. نویسنده در پایان مقاله به چند نمونه از شیوه های قهرآمیز در گرفتن اقرار اشارت می کند.

کلیدواژه ها:

اقرار ، اختیار ، اکراه ، قهر ، شیوه های خشونت آمیز