جایگاه باستان گرایی و نمادهای اسطوره ای در برجسته سازی ( شعر و نگارگری)

شعر و نگارگری از هنرهایی هستند که  با  بیان و تصویرگری توانایی بالایی در انتقال مفاهیم دارند. در این میان کاربرد روش­هایی چون برجسته­سازی نقش مهمی پررنگ کردن قدرت انتقال فرهنگ و نمادهای فرهنگی دارند. در برجسته­سازی در لغت به معنای پیش زمینه، جای برجسته و آشکار به کار رفته و در اصطلاح به عدول و انحراف هنری از هنجار متعارف زبان گفته می شود. یکی از اشکال آشنایی زدایی برجسته سازی است و آن زمانی تحقق می یابد که هنجارگریزی بیانگر مفهومی باشد؛ یعنی نقش بپذیرد. از دید فرمالیست های روس، هنجارگریزی یا فراهنجاری یکی از روش های تاثیرگذار برجسته­سازی ادبی در شعر هست. پژوهش حاضر بر آن است تا با شیوه ای توصیفی - تحلیلی به جایگاه باستان­گرایی و نمادهای اسطوره ای در برجسته­سازی (شعر و نگارگری) بپردازد. یافته های پژوهش نشان می دهد که باستان­گرایی و نمادهای اسطوره­ای در برجسته ­سازی های زبانی و معنایی همچون تکرار واج، تکرار کلمه، تکرار عبارت، تشخیص، کنایه، استعاره، تشبیه و حس آمیزی و... دستخوش عادت­زدایی شده­اند و موجبات برجسته­سازی در شعر را فراهم نموده اند. در نگارگری نیز نمادهای باستان­گرایی و اسطوره­ای با برجسته­سازی جلوه بیشتری یافته­اند.اهداف پژوهش:بازشناسی جایگاه باستان­گرایی و نمادهای اسطوره­ای در برجسته­سازی شعر و نگارگری.بررسی برجسته­سازی با عناصر تصویرساز و خیال­انگیز در شعر فارسی و عرب.سوالات پژوهش:باستان­گرایی و نمادهای اسطوره ای چه جایگاهی در برجسته­سازی شعر و نگارگری دارند؟باستان­گرایی و نمادهای اسطوره­ای تا چه اندازه و چگونه توانسته اند موجبات برجسته ­سازی سخن را فراهم آورند؟

کلیدواژه ها:

فرمالیسم ، برجسته سازی ، باستان گرایی ، نگارگری ، شعر فارسی و عربی