ارزیابی معماری تاثیر گذار بر ارتقای تعاملات انسانی مبتنی بر جغرافیای زیستی ( نمونه موردی: مجتمع های مسکونی منتخب شهر تهران)

افزایش فرصت های تعامل اجتماعی یکی از موارد ضروری نیازهای روانشناختی می باشد که عدم توجه به این مهم زندگی فردی و اجتماعی انسان را با مشکلاتی مواجه می سازد. افزایش مجتمع های مسکونی در قرن حاضر که در پی افزایش جمعیت در ایران رخ داده، به یک مسئله اجتناب ناپذیر تبدیل شده است. مورد غفلت قرار گرفتن نیازهای روانی در طراحی مجتمع های مسکونی امروزی و صرفا تامین نیازهای فیزیکی منجر به ناهنجاری های اجتماعی می شود. در این پژوهش تلاش خواهد شد تا افزایش تعاملات ساکنین در فضای باز مجتمع ها بررسی شود. به عبارتی دیگر، پژوهش حاضر بر آن است با جستجوی رابطه میان ویژگی های کالبدی، معنایی و عملکردی فضای باز مجموعه مسکونی و تعاملات اجتماعی میان ساکنین، با استخراج احکام تاثیرگذار بر این فاکتور در جهت ارتقاء تعاملات سرشار از رضایت و سرزندگی سبب بهبود روابط همسایگی گردد. بنابراین به منظور دستیابی به ویژگی های معماری تاثیرگذار بر تعاملات اجتماعی، با پرداختن به چگونگی تعامل انسان و فضا، مفاهیم و مبانی نظری استخراج و ساختار پژوهش از حوزه های روانشناسی-اجتماعی و معماری حاصل گردید. سپس داده ها جمع آوری شدند تا بر اساس آن رابطه بین متغیرها برای آزمون فرضیه های تحقیق بررسی شود. در نهایت نتایج بیانگر این است که هر سه عامل بر میزان تعاملات اجتماعی تاثیر معنی داری دارد و عوامل کالبدی و عملکردی به ترتیب بیشترین و کمترین تاثیر را داشتند.

کلیدواژه ها:

تعاملات اجتماعی ، فضای باز ، مجتمع مسکونی ، بهینه سازی