سازوکار جایگیری باتولیت گرانیتوییدی شیرکوه با استفاده از روش فابریک مغناطیسی

باتولیت گرانیتوییدی شیرکوه با سن کرتاسه زیرین به درون شیل ها و ماسه سنگ های سازندهای نایبند- شمشک پهنه ایران مرکزی تزریق گردیده و از سه واحد اصلی گرانودیوریت، مونزوگرانیت و لوکوگرانیت تشکیل شده است. برای شناسایی سازوکار جایگیری و همچنین تقدم و تاخر ماگماهای سازنده باتولیت شیرکوه از روش انیزوتروپی خودپذیری مغناطیسی (AMS) استفاده شد. این سنگ ها به دلیل داشتن خودپذیری مغناطیسی میانگین پایین (mSI۴۰۰Km<) وابسته به گرانیت های پارامغناطیس هستند و از آنجا که بیوتیت مهم ترین کانی آهن دار و در بردارنده اصلی مغناطیس پذیری بوده است، انطباق خوبی میان انیزوتروپی خودپذیری مغناطیسی و ترکیب سنگ شناسی وجود دارد. تلفیق داده های مغناطیسی (نقشه های خط وارگی و برگ وارگی مغناطیسی، متغیرهای K، TوP)، مطالعات ریزساختاری همراه با داده های صحرایی و سنگ شناختی نشان می دهد دست کم دو پهنه تغذیه کننده در باتولیت شیرکوه به صورت بازشدگی های کششی در قاعده پوسته بالایی به عنوان کانالی برای تزریق ماگما رفتار کرده اند. با توجه به تفریق پیش رونده واحد های مختلف و همچنین الگوی منطقه بندی مشاهده شده درآنها به نظر می رسد سازوکار جایگیری باتولیت گرانیتوییدی شیرکوه از راه باز شدگی دوگانه و پرشدگی پیش رونده آنها توسط بسته های ماگمایی مختلف صورت گرفته است. این بازشدگی به صورت پله ای وکم و بیش به موازات پهنه برشی راست گرد ناحیه ای بوده و پرشدن پیش رونده این بازشدگی ها به ترتیب از واحد گرانودیوریتی شروع شده، با واحد مونزوگرانیتی ادامه یافته و با واحد لوکوگرانیتی به پایان رسیده و موجب به وجود آمدن باتولیت شیرکوه شده است.

کلیدواژه ها:

انیزوتروپی خودپذیری مغناطیسی ، ریزساخت ، باتولیت ، شیرکوه