بررسی و تبیین آیات دعایی قرآن پیرامون طلب عفو و بخشش از ساحت پروردگار

عفو از مهم ترین مکارم اخلاقی است که در قرآن به آن توجه و توصیه مکرر شده است. این صفت پسندیده ابعاد گوناگون و پردامنه ای در قرآن و ادبیات دینی دارد. در قرآن در کنار آیات بسیاری که به عفو توصیه کرده، در شمار قابل توجهی از آیات درخواست و طلب عفو از پروردگار «در قالب دعا» مورد تاکید قرار گرفته است. طبق آیات قرآن، هرگونه نومیدی از غفران خداوند مذموم است و انسان همواره به درخواست مغفرت از خداوند و تلاش برای رستگاری تشویق شده است. با توجه به اهمیت دعا و طلب عفو در قرآن، این پژوهش به طور مشخص می کوشد آیاتی را که به این مسئله در قالب دعا اشاره دارند بررسی معنایی و تفسیری کند؛ بنابراین پرسش اصلی پژوهش، ناظر بر این مسئله اساسی است که کدام یک از آیات قرآن به صورت دعایی به مفهوم عفو و بخشش اشاره دارند و در چه دسته بندی های معنایی قابل تقسیم و تفسیر هستند؟ در پاسخ به این پرسش ها می توان آیات دعایی قرآن در خصوص طلب عفو را در چهار دسته معنایی دسته بندی کرد. در همه این آیات، طلب عفو به عنوان مقدمه غفران و رحمت خداوند است و فواید فردی و اجتماعی قابل توجهی بر آن مترتب شده است. روش این پژوهش توصیفی- تفسیری و با تکیه بر داده های کتابخانه ای است.

کلیدواژه ها:

اخلاق در قرآن ، عفو در قرآن ، دعاهای قرآنی ، آیات دعایی ، مکارم اخلاق