ارزیابی رضایتمندی سکونتی، با استفاده از معیارهای کیفیت زندگی در محلات فرسوده

یکی از مهمترین اهداف مدیران شهری افزایش سطح کیفیت زندگی در شهرها و بالابردن میزان رضایتمندی در بین شهروندان می-باشد.که این مهم از طریق برنامه ریزی جهت تامین نیازهای مادی و معنوی، به طور توامان و برابر در بین ساکنین شهر، امکان پذیر خواهد بود. این پژوهش باهدف بررسی رضایتمندی سکونتی، با استفاده از سنجش کیفیت زندگی در محلات فرسوده (نمونه موردی: بافت مرکزی شهر زنجان) با تکیه بر مبانی برنامه ریزی شهری طراحی شده است و سعی بر آن داشت که با شناخت شاخص-های تاثیرگذار، نحوه تاثیر هرکدام از این شاخص ها و نحوه سنجش آن ها را در محیط های شهری بررسی کند. مبنای سنجش سطح کیفیت در بافت فرسوده و جدید شاخص های اقتصادی اجتماعی، زیست محیطی، کالبدی می باشد که داده های آن از طریق پرسشنامه و اطلاعات موجود اولیه جمع آوری شده است. و سرانجام توسط مدل تحلیل عاملی اکتشافی، مدل مورد مطالعه و روایی پرسشنامه تائید شده است. بر مبنای زیر شاخص های سطح آخر، گویه ها در قالب پرسشنامه تدوین شد و با کمک گرفتن از داده های موجود میزان سطح کیفیت زندگی مورد سنجش قرار گرفت. نتیجه این تحقیق نشان می دهد که سطح کیفیت زندگی در بافت مرکزی فرسوده شهر زنجان پایین می باشد و ساکنان آن محله رضایت کافی از اوضاع محل زندگی خود ندارند. گرچه در دو سطح کیفیت اقتصادی و زیست محیطی بافت فرسوده شرایط کمی متفاوت است اما در کل سطح پایینی نسبت به بافت جدید دارد و این به خاطر نقاط ضعفی است که در شاخص های کیفیت زندگی در بافت مرکزی شهر زنجان وجود دارد.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، بافت فرسوده ، رضایتمندی از محله ، مدل تحلیل عاملی اکتشافی ، بافت مرکزی شهر زنجان