تلویزیون تعاملی و موانع راه اندازی آن در ایران

تلویزیون تعاملی حاصل دو فرایند «همگرایی» و «تعامل» ناشی از انقلاب دیجیتال است. در پژوهش حاضر موانع راه اندازی تلویزیون تعاملی در ایران مورد بررسی قرار گرفته است. یافته های این پژوهش، با روش کیفی و استفاده از مصاحبه عمیق با کارشناسان و سیاستگذاران به دست آمده است. یافته ها حاکی از این است که تلویزیون تعاملی، چندان شناخته شده نیست و راه اندازی آن با موانع متعددی روبه روست که آنها را می توان به سه بخش عمده شامل محدودیت های «فنی و تولیدی»، «فرهنگی و اجتماعی» و «قانونی و حقوقی» تقسیم کرد. موضوعاتی چون نامناسب بودن زیرساخت های فنی و بی توجهی به تربیت نیروی انسانی ماهر برای تولید برنامه های تعاملی را می توان در دسته محدودیت های «فنی و تولیدی» قرار داد. موضوعاتی از قبیل انحصاری و دولتی بودن تلویزیون و فراگیر نبودن فرهنگ استفاده از این فناوری ها در بخش محدودیت های «فرهنگی و اجتماعی» جای می گیرند. ابهامات موجود بر سر پخش صدا و تصویر از طریق وب و فقدان قانون مناسب برای حفظ حقوق معنوی برنامه ها و حفظ حریم خصوصی افراد نیز در مباحث «قانونی و حقوقی» می گنجند.    

کلیدواژه ها:

تعامل ، تلویزیون تعاملی ، صداوسیما ، فناوری ، همگرایی