تاثیر رویکرد برنامه ریزی شهری بر میزان آلایندگان محیط زیست شهری

آلایندگان محیط زیست شهری ازجمله مهمترین مشکلات فراروی کلانشهرها در سرتاسر جهان هستند که از این میان آلودگی هوا و آلودگی صوتی همانند سایر آلودگیهای زیست محیطی از نتایج گسترش شهرها و صنایع، بدون در نظر گرفتن آثار محیط زیست شهری حاصل شده است. با توجه به گستره وسیع وظایف مدیران شهری داشتن رویکرد برنامه ریزی مشخص جهت این امر بسیار لازم و ضروری به نظر میرسد، لذا این پژوهش قصد دارد به شناسایی تاثیرات رویکردهای مختلف برنامه ریزی شهری بر میزان کنترل انواع آلایندگان محیط زیست شهری بپردازد.این تحقیق از نوع توصیفی - تحلیلی و باهدف کاربردی در کلانشهرها تهیه شده است، جامعه آماری این پژوهش را ۵۰ نفر از کارشناسان و متخصصان سنجش میزان آلایندگان محیط زیست شهری در سازمان محیط زیست و ۵۰ نفر از مدیران و متخصصین برنامه ریزی های شهری در سازمان شهرداری تهران و ۵۰ نفر از اساتید و اعضاء هیئت علمی محیط زیست دانشگاه ها تشکیل میدهند، ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه محقق ساخته ای است که از طریق طیف لیکرت پنج گزینه ای طراحی شده بود، روایی پرسشنامه توسط خبرگان و متخصصان حوزه محیط زیست مورد تائید قرار گرفت و پایایی آن از طریق ضریب آلفای کرونباخ ۰/۸۶ به دست آمد که قابل قبول است. داده های جمع آوری شده در دو قسمت آمار توصیفی و آمار استنباطی با استفاده از نرم افزارهای SPSS، Gis، Expert Choiee، Excel مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت، نتایج نشان داد که به ترتیب اولویت رویکرد برنامه ریزی فرآیندی، برنامه ریزی حمایتی، گام به گام، پاسخگو، مشارکتی و دموکراتیک بهترین رویکردهای برنامه ریزی شهری جهت کاهش و کنترل میزان آلایندگان محیط زیست شهری هستند.

کلیدواژه ها:

رویکرد برنامه ریزی شهری ، میزان آلایندگان ، محیط زیست شهری ، آلودگی صوت و هوا.