پیشرفت اجتماع پذیری محیط های شهری با تاکید بر سرمایه اجتماعی در شهرک سعدیه شیراز

پیشرفت بی رویه محیط های خصوصی و کم رنگ شدن محیط های عمومی و همچنین چیرگی هر چه بیشتر خودرو بر عرصه های عمومی موجب ناکارآمدی محیط های شهری و از بین رفتن سرمایه اجتماعی پویا گشته است و مردم را از برخورد با دیگران، دیدارهای چهره به چهره و مراودات شهروندی که از مهمترین نیازهای شهروندی است محروم شده است. برقراری سرمایه های اجتماعی و ایجاد شبکه های اجتماعی از مفاهیم اساسی در سرمایه اجتماعی هستند که ظهور و تقویت آن در محیط های شهری نیازمند ارتقاء کیفیت های متاثر از ابعاد اجتماعی از جمله سرمایه اجتماعی است.در این تحقیق تلاش شده است پیشرفت اجتماعی مفهوم سرمایه اجتماعی با اجتماع پذیری در محیط های شهری بیان شود و پس از آن از طریق طراحی و باز طراحی محیط های شهری اجتماع پذیری این محیط ها و در نتیجه سرمایه اجتماعی اعتلا یابد. برای دستیابی به این امر ابتدا سعی شده است به منظور استخراج نمونه های مشابه و شناخت محیط های شهری و مفاهیمی چون اجتماع پذیری و سرمایه اجتماعی و تعامل این مفاهیم با یکدیگر از منابع کتابخانه ای و سایت های اینترنتی استفاده شود. سپس مطالعات میدانی انجام شد و شهرک سعدی مورد بررسی و شناخت قرار گرفت. همچنین با استفاده از پرسشنامه سطح شبکه های اجتماعی در محلات مختلف شهرک با یکدیگر مقایسه شدند. در ادامه مطالعات شناخت با استفاده از تکنیک SWOT جمع بندی و از طریق نقشه تحلیل یکپارچه، تحلیل شدند . در ادامه چشم انداز و اهداف پژوهش در سه سطح تدوین شدند. سپس آلترناتیویی برای شهرک سعدی پیشنهاد شدند و از میان آنها گزینه برتر از طریق تکنیک AHP انتخاب و برای آن راهنماهای در مراتب مربوطه تدوین گشتند.

کلیدواژه ها:

اجتماع پذیری ، محیط های شهری ، سرمایه اجتماعی ، پیشرفت و شهرک سعدیه شیراز