شاخص های گردشگری بافت تاریخی اصفهان (نمونه موردی :محله جویباره)

گردشگری به عنوان یکی از بزرگ ترین و شاخص ترین صنایع دنیا از نظر اقتصادی بیشترین دریافت های ارزی را حاصل می کند و نقش مهمی در سرمایه گذاری، ایجاد درآمد برای دولت ها و اشتغال زایی داشته. در قرن ۲۱ گردشگری به ابزاری برای ارتقای کیفی زندگی و به یکی از محورهای شکل دهنده اقتصاد جهان تبدیل شده است. گردشگری صنعتی است که توسعه آن نیازمند شناخت و آگاهی کافی از مسائل و عواملی موثر اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در هر منطقه است. در این راستا هدف از انجام این پژوهش، ارزیابی و اولویت بندی عوامل موثر در توسعه گردشگری محدوده بافت جویباره به منظور توسعه صنعت گردشگری در این منطقه می باشد. در پژوهش حاضر، روش تحقیق براساس نوع هدف، کاربردی و براساس نوع روش توصیفی تحلیلی است بنابراین در تبیین ادبیات و سوابق موضوع و ارائه مدل شبکه ای پژوهش، از مطالعات کتابخانه ای و برای جمع آوری اطلاعات با توجه به ماهیت تحقیق از روش های میدانی استفاده گردیده است. نتایج پژوهش تعیین می کن که از میان شاخص های مورد بررسی زیر ساخت های گردشگری، معیار تاریخی فرهنگی بیشترین سهم را در توسعه منطقه ایفا می کنند. در واقع یافته ها نشان می دهد که این منطقه از ظرفیت تبدیل شدن به یک منطقه ایفا می کنند. در واقع یافته ها نشان می دهد که این منطقه از ظرفیت تبدیل شدن به یک منطقه نمونه گردشگری برخوردار است. همچنین پیشروی کاربری تجاری در داخل بافت یکی از موانع اساسی در راه رسیدن به توسعه گردشگری در این منطقه می باشد.در نتیجه شاهد آن خواهیم بود که شناخت عوامل شاخص در گردشگری و ایجاد یک محور مشخص در جهت تقویت جاذبه بافت تاریخی قطعا م تواند در کیفیت جذب گردشگر تاثیرات بسزایی داشته باشد.