واکاوی اسطوره های ایرانی در نگاره های هنرمندان نگارگر

آدمی از دیرباز براین اعتقاد بوده است که اسطوره ها، بازتاب امکانات معنوی انسان در زندگی است و با تامل در اسطورها، قدرتآنها را درون زندگی خویش جاری می سازد. به همین جهت اسطورهها در ادبیات و فرهنگ آیینی ایران، جایگاه ویژهای دارند. درنگاه نخست، میتوان برآن بود که هیچ پیوندی بین اسطوره و هنر نمی توان یافت، مگر آنکه این دو را پدیده هایی فرهنگی بدانیم.پیوند میان اسطوره و هنر بازمی گردد به خاستگاه و بنیاد آنها که از ناخودآگاه انسان برآمده است. در ایران نگاره های اساطیری ازدوره باستان شروع میشود و پس از آمدن اسلام به ایران، اساطیر سامی با اساطیر ایرانی درهم می آمیزند. اسطوره های ایرانی درابتدا به صورت شفاهی انتقال یافته و از زمان پارت ها و ساسانیان به صورت مکتوب درآمدند. پس از این دوره اسطوره ها واردعرصه های دیداری هم شدند و هنرمندان، اسطوره ها و افسانه ها را به تصویر کشیدند و روایت اسطوره ها کمتر شد و بیشتر درقالب تصویرپردازی و نگاره پردازی به حیات خود ادامه داد؛ از این رو در این مقاله اسطوره های ایرانی مورد بررسی قرارگرفت تا بههدف این پژوهش یعنی مطالعه و شناخت اسطوره های ایرانی که در نگاره های نگارگران بازنمایی شده اند، بپردازیم و بدینوسیلهبه سوال اصلی پژوهش یعنی چرایی پرداخت هنرمندان به اسطوره های ایرانی در آینه نگارگری پاسخ داده شود. برای سهولت دربررسی نگاره ها، اسطوره های موجود در آنها در گروه های مختلف دسته بندی، معرفی و بررسی می شود. نتایج بدست آمده حاکیاز آن است که، هنرمند نگارگر ایرانی با اتکاء به خلاقیت خود، ظرافت و ظرفیت های هنر نگارگری توانسته است، اسطوره ها را ازبین متون ادبی بیرون کشیده و با بازنمایی اسطوره ها در نگاره ها زمینه انتقال آنها را از نسلی به نسل های دیگر فراهم آورد.تحقیق از نوع پژوهش های توصیفی- تحلیلی است. گردآوری اطلاعات به شیوه ی کتابخانه ای، اسنادی بوده و ابزار آن شناسه، فیش و پویشگری نوین است. تجزیه و تحلیل یافته ها نیز به روش کیفی صورت گرفته است.

کلیدواژه ها:

اسطوره ، هنر ، نگارگر ، نگاره ها