اثربخشی رویکرد کیفیت زندگی درمانی گروهی بر تجربه سطوح خلقی منفی و رضایتمندی از زندگی در زنان مبتلا به دردهای مزمن

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی کیفیت زندگی درمانی گروهی بر تجربه سطوح خلقی منفی ورضایتمندی از زندگی در زنان مبتلا به دردهای مزمن انجام شد. طرح پژوهش نیمهتجربی با طرح پیشآزمون و پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی زنان مبتلا به دردهای مزمن مراجعهکننده به بیمارستان خاتم شهر تهران در سال ۱۳۹۹ به تعداد کل ۴۱۷ نفر بود. با روش نمونهگیری در دسترس تعداد ۳۰ نفر از بیماران زن انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل گمارش شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تجربه سطوح خلقی منفی لاویبوند و لاویبوند (۱۹۹۵) و پرسشنامه رضایتمندی از زندگی دینر و همکاران (۱۹۸۵) بود. داده های جمعآوری شده با استفاده از روشهای آمار توصیفی و تحلیل کواریانس چندمتغیره با SPSS نسخه ۲۶ تحلیل شد. نتایج نشان داد که در مرحله پسآزمون بین میانگین نمرات کل افسردگی-اضطراب و استرس و هر یک از این مولفه ها در بین آزمودنیهای دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد .(P<۰/۰۵) همچنین، نتایج نشان داد که در مرحله پسآزمون بین میانگین نمرات رضایتمندی از زندگی درآزمودنیهای دو گروه تفاوت معناداری وجود دارد .(P<۰/۰۵)

کلیدواژه ها:

تجربه سطوح خلقی منفی ، درد مزمن ، رضایت از زندگی ، کیفیت زندگی درمانی.