کاربرد های نانوکامپوزیت های بیوپلیمری در سامانه های حامل دارو

دارورسانی کنترل شده یکی از چالش های پژوهشگران در چند دهه اخیر بوده است. زیرا در روشهای معمول و سنتی، دارو به سرتاسر بدن منتقل می شود و لذا می تواند اثرات نامطلوبی را در پیش داشته باشد. همچنین میزان موثر دارویی که می بایست به منطقه مورد نظر برسد کمتر خواهد بود. ورود نانوفناوری این چالش را تا حد زیادی برطرف کرد و اکنون می توان دارورسانی هدفمند و هوشمند را به کمک نانوکامپوزیتها انجام داد. به منظور بارگذاری دارو معمولا از پلیمرها و به خصوص پلیمرهای طبیعی استفاده می شود. بنابراین تلفیق این دو دانش موجب تولید دانش جدید نانوکامپوزیتهای پلیمر در دارورسانی شده است. پلیمرهای طبیعی برخلاف پلیمرهای سنتزی زیست سازگار، زیست تخریب پذیر و ارزان قیمت هستند. این حامل های دارویی علاوه بر تحریک کردن سیستم ایمنی بدن، می توانند مدت طولانی تری در بدن باقی بمانند و به میزان بیشتری به بافت هدف برسند. بر همین اساس در این مقاله به مرور کاربرد نانوکامپوزیتهای بیوپلیمری مورد استفاده در سامانه های رهایش دارو پرداخته شده است. بنابراین به بررسی مطالعات انجام شده در زمینه نانوحاملهای دارویی بر پایه کربوهیدرات ها و پلی ساکاریدها، لیپوزومها و پروتئین ها پرداخته شد.

کلیدواژه ها:

نانوکامپوزیت ، بیوپلیمر ، حامل دارو ، کیتوسان ، پروتئین ، هیدروژل