حکمت اسلامی و ادبیات و زبان شناسی

از زمان افلاطون تا بغداد در شرق اسلامی ده ها مکتب زبان شناسی یکی پس از دیگری در به دام کشیدن وبه قاعده درآوردن اسرار زبان مرزهای این دانش را گسترده اند اما همچنان این عنقای زبان شکار دام آنان نشده ورام مکاتب نگشته است. با توجه به زبان که ابزار انتقال اندیشه وشناخت است واز طریق ادبیات به چگونگی تعبیر وبیان افکار واحساسات بوسیله کلمات وبه صور گوناگون می پردازد وبه عبارت دیگر انسان حیوان ناطق است وهدف در این پژوهش بررسی ارتباط ادبیات ، زبا ن، زبان شناسی با حکمت اسلامی واز نظر ملاصدرا زبان یا کلام اظهار واعلان باطن متکلم است .قیام کلام به متکلم قیام صدوری است ونه قیام حلولی واوقائل است به این شناخت به این که شناخت پیش از زبان اتفاق می افتد اما معنای آن چنین نیست که این شناخت چارچوب وساختاری معین وثابت باشد وبا توجه به چهار سفر عرفانی که صدر المتالهین به جهان فلسفه آورد وما به جهان زبان ،نشانه شناسی را برای تبیین صعود ازلفظ به معنا ،و زبان شناسی اسلامی را برای تبیین نزول ازمعنا به لفظ با طرحی نو به نام دستورزبان هستی گرا که دستوری جهانی یا عمومی ، نظری ونیز کاربردی است ،مورد توجه قرار دارد وبا روش توصیفی – تحلیلی تلاش شده است به معرفت زبان الهی وزبان بشری رسیده ودر مسیر راه ربوبی شدن قدم برداریم .

کلیدواژه ها:

ادبیات ، زبان شناسی ، زبان ، حکمت اسلامی