از ممنوعیت توسل به زور تا جرم انگاری تجاوز:از آموزه های اسلامی تا مقررات حقوق بین الملل

جنگ و مخاصمه مسلحانه همواره یکی از چالشهای فراروی زندگی بشری بوده است و یکی از دغدغه های اخلاقی و انسانی در طول حیات بشر نیز همین مساله بوده است. در عرصه حقوق بین الملل پس از تلاشهای زیادی که صورت گرفته بود نهایتا در بند ۴ ماده ۲ منشور توسل به زور ممنوع اعلام گردید و در ماده ۳۹ منشور نیز از عمل تجاوز صحبت به میان آمده است که البته در سال ۱۹۷۴ و در قالب قطعنامه مجمع عمومی عمل تجاوز مورد تعریف قرار گرفت. اما با توجه به خطیر و مهم بودن این موضوع، در کنفرانس رم ۱۹۹۸ تجاوز به عنوان یک جنایت بین المللی نیز مورد شناسایی قرار گرفت هر چند که در تعریف و اعمال آن موضوع به آینده واگذار شده بود. یکی از مباحثی که در این زمینه وجود دارد این است که چه عوامل و فاکتورهای دست به دست هم دادتا جامعه بین المللی این مسیر را طی کند و و در حدود ۷۰ سال تلاش کند و نهایتا یک عمل ممنوع را به عنوان عمل مجرمانه بین المللی تعریف کند و در آن زمان که این عمل ممنوع بود چه آثاری داشت و حالا که جرم انگاری شده است چه آثاری دارد. از منظر اسلامی نیز تجاوز نظامی و جنگ همواره عملی مذموم محسوب گردیده است و شواهد و امارات در میان منابع اسلامی دراین رابطه را به تعبیری میتوان گواهی بر حرمت این امر تلقی نمود. در این نوشتار با روش توصیفی تحلیلی مساله ممنوعیت توسل به زور و تجاوز از منظر حقوق بین الملل و آموزه های اسلامی مورد بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

توسل به زور ، جنگ ، تجاوز نظامی ، آموزه های اسلامی