مروری بر شعر پایداری ایران با تاکید بر واژگان نورانی و ظلمانی

جریانهای هنری در جوامع همواره تابعی است از دگرگونی های سیاسی و اجتماعی. ادبیات پایداری بازتاب مبارزه ی مردم، روشنفکران و جنگاوران است در دوره های سخت تاریخی. این گونه ی ادبی علاوه بر ارزش محتوایی، از دیدگاه زبانی نیز قابل بررسی است. در حیطه ی زبانی، بررسی چگونگی کاربرد واژگان علاوه بر اینکه نشانگر اندیشه و احساس شاعرانه است، میتواند فضای فکری و احساسی حاکم بر جامعه را نیز نشان دهد. این مقاله به روش توصیفی تحلیلی به کاربرد دو واژه ی "نور" و "ظلمت" و وابسته های آن در شعر پایداری معاصر ایران میپردازد. برای این منظور ابتدا شعر پایداری معاصر ایران به دو بخش شعر پایداری قبل ازانقلاب اسلامی و شعر پایداری بعد از انقلاب اسلامی تقسیم میشود. در بخش شعر پایداری قبل از انقلاب، اشعار شاعرانی چون نیما یوشیج، اخوان ثالث و شاملو تحلیل میشود و بخش ادبیات پایداری بعد از انقلاب به شعر شاعرانی چون شفیعی کدکنی، هوشنگ ابتهاج، قیصر امین پور، سلمان هراتی و سیدحسن حسینی میپردازد. مقایسه ی شعر پایداری قبل از انقلاب و پس از انقلاب تغییر تدریجی فضای شعر معاصر ایران را از تاریک به روشن نشان میدهد که بیانگر بهبود نسبی فضای فکری شاعران ایران پس از انقلاب اسلامی است.

کلیدواژه ها:

ادبیات متعهد ، شعر پایداری ، شعر انقلاب ، شعر دفاع مقدس ، نور ، ظلمت.