بررسی رابطه بین مهارت های خودرهبری معلمان و انگیزه تدریس، با تاکید بر نقش میانجی توانمندی روان شناختی و عزت نفس معلمان

پژوهش حاضر با هدف شناسایی نقش میانجی توانمندی روانشناختی و عزت نفس در بررسی رابطه مهارت های خودرهبری با انگیزه تدریس معلمان انجام گرفت. روش پژوهش کاربردی و با توجه به ماهیت توصیفی- پیمایشی از نوع همبستگی است. جامعه ی آماری این پژوهش شامل کلیه معلمان متوسطه دوره دوم دخترانه شهرستان شهریار، با تعداد ۱۰۳۷ نفر که این تعداد در ۳۸ مدرسه مشغولبه فعالیت می باشند که با روش خوشه ای چند مرحله ای که شهرستان شهریار به ۵ قسمت تقسیم و از هر خوشه به صورت تصادف ۷۰ معلم انتخاب که جمعا ۳۵۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ی توانمندسازی روان شناختی، عزت نفس، انگیزه شغلی و پرسشنامه مهارت های خود رهبری استفاده شد. به منظور تحلیل داده های پژوهش از تحلیل عاملی تاییدی برایبررسی روایی سازه، بررسی تعیین همسانی درونی از آلفای کرونباخ انجام شد و همچنین برای تحلیل سوالات پژوهش از جهت بررسی پیش فرض های پارامتریک از آزمون کالموگروف–اسمیرنوف برای بررسی پیش فرض نرمال بودن داده ها و از آزمون لوین برای بررسی پیش فرض همگنی واریانس ها و برای بررسی فرضیه ها و سوالات تحقیق از آزمون رگرسیون و تحلیل مسیر استفاده شد. نتایج نشانداد در رابطه مهارت های خودرهبری با انگیزه تدریس معلمان نقش میانجی توانمندی روانشناختی و عزت نفس دارند و بین توانمندی روانشناختی، عزت نفس، مهارت های خودرهبری و انگیزه تدریس در سطح ۹۹ درصد اطمینان مثبت و معنادار است و بالاترین ضریب همبستگی برای رابطه بین توانمندسازی روانشناختی و انگیزه شغلی r=۰/۶۹۱ می باشد

کلیدواژه ها:

توانمندی روانشناختی ، عزت نفس ، مهارت های خودرهبری ، انگیزه تدریس