عشق: دستاویزی برای هنرنمایی در شعر

از بدو ظهور شعر و شاعری در ایران، همواره «عشق» یک واژه شیرین و عمیق برخاسته از دل خوانندگان از دل شاعران در انواع ادبی بوده است. شاعران تمام اعصار به وفور از این واژه در شعر خود حتی به عنوان نمادی از عرفان و تصوف، عشق حقیقی و مجازی را با مهارت خاصی بکار برده و می برند؛ بخصوص در نوع غنایی و عرفانی آن در انواع ادبی ما. این شاعران علاوه بر هویت باطنی عشق، آنرا به عنوان ابزاری در هنرنمایی خویش در شعر بکار می برند. از آنجایی که عشق معنا و مفهوم بی شماری دارد، هر شاعری بنا به حال و مقام خواننده، جایگاه و معنایی را برای عشق تعریف می کنند، اما در نهایت یک مفهوم از آن استنباط می شود و آن آتشی است که بر جان عاشق می افتد و همه چیز را از غیر می سوزاند. به عنوان مثال ممکن است در ظاهر نظر حافظ در موردعشق با نظر مولانا فرق داشته باشد یا سعدی نظرش متفاوت تر از دیگران باشد، اما آبشخور همه آنها سرچشمه جوشان عشق ازلی می باشد؛ حتی عشق مجازی نیز ابرازی برای رسیدن به عشق حقیقی است. این مقاله در پی آنست تا مفهوم و کاربرد عشق را در اشعار برخی از شاعران نامی ایران مورد بحث و واکاوی قرار دهد.

کلیدواژه ها:

عشق ، شاعران ایران ، ابزار ، دستاویز ، هویت.