می و میخانه: دستمایه ای در شعر عرفانی

در قاموس عرفا، «می و میخانه» همواره از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده است. به اعتباری «می» همان شراب ناب ازلی است که با نوشیدن آن سالک در مقام سکر قرار گرفته و در این جایگاه خود «ذاتی صفاتی و افعالی» خویش را در پرتو تجلیات ذات و صفات و افعال حضرت حق قنا نموده و به فراموشی می سپارد. مکان نوشیدن این می ناب در میخانه ای است که به آن خرابات هم می گویند. همان جایی که نباید خبری از هشیار گرفت. همان مکانی که به حرمت آن ملائکه ابتدا درب می زنند، سپس وارد می شوند. همانجایی که تینت آدم مخمر می کنند. به همین خاطر برای اهل دل میخانه مکانی مورد احترام است و می از جایگاه ویژه ای برخوردار است. پس برای رفتن به میخانه و نوشیدن شراب بایسته و شایسته است که سالک ریاضات فراوانی را متحمل شده باشد تا شایسته خراباتی شدن باشد. این ویژگی ها و جایگاه ویژه «می و میخانه» باعث شده است تا همواره شاعران و نویسندگان طالب حصول معرفت از راه عشق در اشعار خویش به آن توسل یافته و توجه ویژه ای به این ابزار شعر عرفانی در درون نمایه اشعار خویش داشته باشند. مقاله پیش روی که به روش توصیفی تحلیلی - نگارش شده است، سعی بر آن دارد تا این دو واژه کلیدی عرفانی را در اشعار برخی از شاعران نامی عارف مسلکمورد بررسی قرار دهد.

کلیدواژه ها:

شعر عرفانی ، میخانه ، می ، خرابات ، شراب ، عرفا ، سکر