توسعه برند گردشگری مذهبی از دیدگاه اثرات اقتصادی پایدار

گردشگران مذهبی، گردشگران فرهنگی هستند که برای زیارت اماکن، آثار و یادمان های مذهبی، انجام اعمال مذهبی، آموزش های دینی و گذراندن اوقات فراغت در مکان ها و مراکز مذهبی جهان سفر می کنند. در این بین جاذبه های مذهبی پراکنده در نواحی روستایی اغلب از ظرفیت بالایی در زمینه جذب گردشگر برخوردار بوده، اما فاقد برنامه مشخص در زمینه توسعه گردشگری بوده و با نشت اقتصادی بالا مواجه هستند. در ایران این جاذبه های فرهنگی- مذهبی(امامزادگان، زیارتگاه ها، مساجد تاریخی، حسینیه ها و ...) در کنار اجرای مراسم فرهنگی و مذهبی در آنها که ریشه در باورها و اعتقادات دارند، منجر به پیوند بین فرهنگ و مذهب شده است و تعداد زیادی از گردشگران مذهبی و فرهنگی را به خود جذب کرده است. هدف مقاله حاضر توسعه برند گردشگری مذهبی از دیدگاه اثرات اقتصادی پایدار با مطالعه کتابخانه ای و اسنادی می باشد. می توان گفت با توجه به تعدد بقاع منسوب به امامزادگان در نواحی روستایی کشور، گردشگری مذهبی یکی از الگوهای مهم گردشگری این نواحی محسوب شده و سالانه حجم بالایی از گردشگران را به نواحی روستایی جذب می کند. که این امر با برنامه ریزی دقیق می تواند منجر به توسعه شود. نتایج نشان می دهد وجود پدیده گردشگری مذهبی، نقش موثری در بازسازی حیات شهرها در طول تاریخ و امروز داشته است که همچون یک شبکه گسترده اجتماعی از اعتماد و مشارکت گرفته تا بحث هنجارها و امنیت، اغلب مسائل و مشکلات شهری را پوشش می دهد، امری که بسیار ارزشمند و حیاتی است. در این ارتباط مراکز مذهبی، مظهر پیوند بین زمان، مکان و مردم هستند و به دلیل «فضای شهری» بودن شان، نه تنها در قیاس با مکان های هم عملکرد خویش در سایر کشورها هویتی متمایز می یابند، بلکه به عنوان تنها فضاهای باز شهری با عملکرد مذهبی در فرهنگ شهرسازی مسلمین منحصر به فرد می باشند.

کلیدواژه ها:

برند گردشگر ، گردشگری مذهبی ، توسعه اقتصادی