بررسی تاثیرآموزش مبتنی بر نظریه خودکارآمدی بر رفتارهای خودمراقبتی گروه های خودیار فشارخون

مقدمه: فشارخون بالا یک بیماری مزمن نیازمند درمان طولانی مدت است، که با وجود بی علامت بودن، منجر به شکایات و عوارض کشنده می شود. لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیرآموزش مبتنی بر نظریه خودکارآمدی بررفتارهای خودمراقبتی گروه های خودیار فشارخون درمراکزخدمات جامع سلامت شهرمشهد درسال ۱۳۹۸ انجام شد. روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه نیمه ­تجربی که در آن۸۰ بیمار زن مبتلا به فشارخون بالابه روش نمونه گیری تصادفی در دوگروه آزمون وکنترل قرارگرفتند. مداخله آموزشی بر مبنای نظریه خودکارآمدی جهت گروه آزمون انجام شد. ابزارجمع آوری داده ها پرسشنامه ۳ قسمتی شامل: اطلاعات جمعیت شناختی وپرسشنامه استاندارد خودکارآمدی و خودمراقبتی فشارخون بود. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل، من ویتنی، کای دو، دقیق فیشر،آزمون فریدمن واندازه های تکراری(Repeated measures) وآنالیزکوواریانس توسط نرم افزار  SPSS نسخه۲۰ باسطح معنی داری ۰۵/۰ تحلیل گردید.  یافته ها: در نمره خودکارآمدی (۰۰۱/۰>P) وخودمراقبتی (۰۰۱/۰>P) و میزان فشارخون کنترل شده بین دوگروه آزمون وکنترل تفاوت معناداری مشاهده شد و با کنترل متغیرهای مخدوشگر در مدل رگرسیون به ازای یک واحد افزایش در نمره خودکارآمدی به طور متوسط نمره خود مراقبتی ۸۴/۰ افزایش پیدا کردکه از لحاظ آماری نیز معنی دار بوده است (۰۰۱/۰>P). نتیجه گیری:مداخله مبتنی بر نظریه خودکارآمدی ­می­تواند درارتقا خودمراقبتی وخودکارآمدی گروه های خودیارفشارخون موثر باشد. لذا پیشنهاد می شود در برنامه ریزی آموزشی جهت بیماران و گروه های خودیارفشارخون این نظریه به کارگرفته شود.  

کلیدواژه ها:

Hypertension ، Self-efficacy ، Self-care ، Patient ، Blood Pressure Self-help Group ، فشارخون بالا ، خودکارآمدی ، خودمراقبتی ، بیمار ، گروه خودیار فشارخون