ارزیابی توان بوم شناختی درتوسعه پایدار وتاثیر آن بر حاشیه نشینی

یکی از مهمترین دغدغه های آدمی توجه به محیط زیست و اکولوژی شهری و روستایی اطراف محیط زندگی است. همواره این نگرانی در بافت های کوچک تر روستاها و حاشیه شهرها علی الخصوص در کشور های جهان سوم بیش از دیگر کشور ها دیده می شود. روستاها به عنوان نگین انگشتری نیاز به توجه و سرمایه گذاری دارند، به گونه ای که روستاها را زیر ساختی مناسب از شهرها و کشورها و جوامع زیستی انسان ها باید دانست. تصحیح نگاه زندگی روستایی وعدم مهاجرت بی رویه و تجمع در شهرها نیاز به فرهنگ سازی جامع دارد .استفاده از روش هایی عقلانی و نظام مند در مدیریت منابع و استفاده بهینه از آنها بسیار مهم است. این روش ها باید به نحوی باشد که توان و پتانسیل سرزمین را در نظر بگیرد در غیر این صورت خسارات جبران ناپذیری به منابع و سرزمین وارد می شود. ضرورت ارزیابی توان اکولوژیک کاربری توسعه شهری (با حواشی آن)، روستایی و صنعتی به این دلیل است که توان سرزمین مورد نظر از لحاظ سناریوهای مختلف توسعه تعیین گردد. با توجه به بحران های زیست محیطی حاصله در شهرستان ها، هدف این تحقیق بر ارزیابی توان اکولوژیک منطقه ای برای توسعه شهری، روستایی و صنعتی و ارائه راهکارهایی است که در این زمینه جهت نیل به اهداف توسعه پایدار قرار خواهد گرفت. در ایران برای دستیابی به آمایش سرزمین، روش ارزیابی توان اکولوژیک محیط زیست، چند عامله است و ارزیابی و طبقه بندی سرزمین با مقایسه بین ویژگی های اکولوژیک واحدهای زیست محیطی و مدل های اکولوژیک عرفی ایران (مکان محور) انجام می شود. در هر صورت، برای داشتن یک توسعه پایدار و مناسب، برنامه ریزی سرزمین امری ضروری است که شالوده این برنامه ریزی، ارزیابی توان محیط زیست و شناسایی اکولوژیکی از بافت های روستایی ، شهرستان، شهر ها (با حواشی) و کلان جامعه است.

کلیدواژه ها:

بوم شناختی ، توسعه پایدار ، بافت های روستایی