بررسی تاثیر حاشیه نشینی بر ابعاد توسعه پایدار زیست محیطی (مطالعه ی موردی شهر تهران)

حاشیه نشینی یک معضل کلان شهری می باشد که نشان دهند ضعف در ساختار اجتماعی و اقتصادی است. برای جلوگیری از تاثیرات سوء این پدیده علاوه بر تلاش در جهت اصلاح این ساختارها باید راهکارهایی جهت جلوگیری از گسترش بیدرنگ آن نمود. پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش توصیفی – تحلیلی هدف این پژوهش بررسی تاثیر حاشیه نشینی بر ابعاد توسعه پایدار زیست محیط می باشد. جامعه آماری پژوهش شهروندان شهر تهران بوده اند و تعداد نمونه ۱۰۰ بوده اند. برای تجزیه و تحلیل داده های حاصل از پرسشنامه، از نرم افزارspss استفاده شده است. آزمون کولموگروف اسمیرنوف غیرنرمال بودن داده ها را نشان داد که در نهایت برای بررسی فرضیات پژوهش از آزمون ناپارامتریک کای اسکوئر استفاده شده است. نتایج آزمون کای اسکوئر نشان داد که حاشیه نشینی با سطح اطمینان ۹۵% و sig<۰.۰۵ تاثیر مثبت و معناداری بر ابعاد توسعه پایدار زیست محیطی دارد.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، توسعه پایدار ، محیط زیست