نقش های فلاونوئیدها به عنوان فیتو استروژن در گیاه دارویی گشنیز Coriandrum sativum L

گشنیز دارای ترکیبات فیتواستروژنی یا استروژن گیاهی می باشد. فیتواستروژن در گیاهان دارویی را میتوان در پنج گروه اصلی شامل ایزوفلاونوئیدها، لیگنان ها، فلاونوئیدها، مایکواستروژن ها و کامستان ها طبقه بندی کرد. فلاونوئیدها و اسیدفنولیک بزرگ ترین گروه از ترکیبات فنولی در گیاهان دارویی از جمله گشنیز هستند. به دلیل نقش مهم این مواد در سلامت انسان و گیاهان، آگاهی از نحوه ساخت و فعالیت بیولوژیکی این متابولیت می تواند در شناسایی پتانسیل آن به عنوان عامل دارویی و همچنین در پیش بینی و کنترل کیفیت گشنیز مفید باشد. ترکیبات فنلی جزء متابولیت های ثانویه حاصل از مسیر فنیل پروپانوئید می باشند، که در بافت های گشنیز به وفور یافت می شوند. مهم ترین اثر ترکیبات فنلی، فعالیت آنتی اکسیدانی آنهاست. فلاونوئیدها و اسیدهای فنولیک در پیشگیری و درمان انواع سرطان ها نقش مهمی را ایفا می کنند. به همین علت گشنیز نقش حفاظتی در برابر سرطان راست روده دارد. ترکیبات گشنیز دارای اثرات درمانی دیگر مانند خاصیت ضد صرع، ضد التهاب، خاصیت نیرودهنده و به طور ملایم قاعده آور است، لذا اکثر اثرات فارماکولوژیک و یا بیولوژیک فوق را می توان به وجود فلاونوئیدهای گشنیز مرتبط دانست. فلاونوئیدهای گشنیز سبب کاهش بیماری های قلبی- عروقی همچون هیپرلیپیدمی و آترواسکلروز می شوند و نیز با اثر بر متابولیسم چربی ها، سبب کاهش کلسترول سرم خون و تنظیم فشار خون می شود. بطور کلی اثرات فیتواستروژن های گشنیز بر سلامتی به نوع ومقدار مصرف آن، سن، جنسیت و وضعیت سلامتی بستگی داشته و باید در مصرف آنها میانه روی به عمل آورد. لذا در این مقاله به بررسی اهمیت و نقش های فلاونوئیدها به عنوان فیتواستروژن در گشنیز پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

آنتی اکسیدان ، فلاونوئید ، فیتواستروژن ، گشنیز ، گیاهان دارویی