مولفه های رئالیسم بومی در داستان نویسی جنوب(مطالعه مورد پژوهانه: رمان «اهل غرق» منیرو روانی پور)

    رئالیسم به معنای واقع­گرایی است و هدف از آن نمایش دنیای واقعی، عینی و بیرونی و روایت و تحلیل پدیده­ها، با نگاه علت و معلولی از طریق بازآفرینی دقیق جزئیات زندگی است که در مفهوم خاص برای اشاره به جنبش ادبی قرن نوزدهم فرانسه دلالت دارد و در مفهوم عام به سبکی ادبی اطلاق می­شود که تا امروز استمرار دارد و به گرایش­ ها و جریان­ های گوناگون قابل تفکیک است. یکی از جلوه­های جمالی این مکتب، «داستان­ اقلیمی» است که غالبا سویه­ای رئالیستی دارد و گواه آن است که عمده ­ترین مواد اولیه و شالوده اصلی در ساخت و بافت یک اثر ادبی به خاستگاه اقلیمی نویسنده باز می­ گردد. «منیرو روانی­ پور» از آن دست نویسندگانی است که در رمان­هایش با بسامد بالایی از مولفه ­های رئالیستی مواجه می­ شویم. او به عنوان یکی از شخصیت­ های تاثیرگذار در پیش برد ادبیات اقلیمی، اغلب آثار خود به ویژه رمان «اهل غرق» را در جغرافیایی کاملا بومی، ذیل مکتب رئالیسم با شگرد جادویی عرضه کرده است. این پژوهش بر­آن است تا با رویکردی توصیفی–تحلیلی، چگونگی بازتاب مولفه­ های رئالیسم بومی در اقلیم جنوب را در رمان مذکور در دو حوزه ساختار( فرم) و محتوا مورد کاوش و تحلیل قرار دهد. یافته ­های پژوهش نشان می­ دهد که روایت واقع­ گرا متکی بر اصول واقع ­گرایانه، درآمیختن تخیل داستانی با واقعیت ­های عینی جامعه و استفاده از عناصر جادویی، اسطوره ­ای و نمادین، به ترکیب دلپذیری از رئالیسم بومی و جلوه­ های شگرد رئالیسم جادویی در رمان «اهل غرق» منجر شده و روانی ­پور را در زمره رئالیست­ های اقلیم­ گرا جای داده است.

کلیدواژه ها:

رئالیسم ، بومی گرایی ، اقلیم جنوب ، منیرو روانی پور ، اهل غرق. کهن الگو