ارزیابی رویکرد برنامه ریزی ارتباطی در افزایش کیفیت زندگی و بازآفرینی شهری (نمونه موردی: محدوده مرکزی شهر ارومیه)

توجه به بافتهای مسئله دار و رفع نابسامانی آنها، موضوعی اساسی تلقی شده، به طوریکه برنامه ریزان شهری و مسئولان مربوطه را به سامانده ی و بازآفرینی بافتهای مذکور سوق داده و لزوم طرح ریزی برای حل مشکلات در این بافتها را مطرح نموده است. افزایش کیفیت محیطی و ارتقا کیفیت زندگی شهروندان از مباحث اصلی شهرسازی است. شهر، به علت ماهیت چندبعدی خود، پدیدهای فراتر از کالبد و از پیچیدگی ویژه ای برخوردار است. در طرحهای شهری، ابعاد اجتماعی و فرهنگی به عنوان بعد پنهان به شمار میروند. نظریه برنامه ریزی ارتباطی، در دهه های شصت و هفتاد میلادی، یک روش برای جلب مشارکت شهروندان در حل مسائل شهری خود مطرح شد که موجب گرایش برنامه ریزی شهری به جلب مشارکت مردم و تغییر در شیوه های مدیریتی و توسعه شهری و منطقه ای گردید. هدف پژوهش حاضر، ارزیابی ارتباط میان میزان حس تعلق و امنیت و مشارکت در میان ساکنین محدوده مرکزی شهر ارومیه با استفاده از روش مطالعات میدانی و پرسشنامه و تجزیه وتحلیل در نرم افزار SPSS میباشد. جهت گردآوری داده ها از روش مطالعات کتابخانه ای و اسنادی و تهیه نقشه ها در نرم افزار GIS بهره گرفته شده است. یافته های پژوهش بر اساس همبستگی به دست آمده از آزمون اسپیرمن و همچنین سطح معنیداری کوچکتر از ۰, ۰۵ درصد حاکی از رابطه خطی و مثبت بین میزان مشارکت و حس تعلق در شهروندان ساکن منطقه موردمطالعه است. بر اساس مطالعات این پژوهش میتوان ادعا کرد که برنامه ریزی ارتباطی، ماهیتی مشارکتی داشته و استفاده از این رویکرد، در کشورهای درحال توسعه در مقیاس خرد و بهویژه نواحی با مشکلات پیچیده میتواند کارساز باشد.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی شهری ، برنامه ریزی ارتباطی ، بافت فرسوده ، ارومیه ، ساختار کالبدی ، ساختار اجتماعی.