نقد و خوانش زمینه و اصالت در معماری بر اساس توسعه پارادایمی نظریه بینامتنیت

معماری امروز معاصر ایران در بستری شکل گرفته است که به طور مداوم از جریان های مدرنیته، صنعتی شدن و جهانی شدن تاثیر پذیرفته است. شیوه های زندگی مردم فناوری، متعاقب آن کالبد(جسم) و محیط زیست را تغییر اساسی داده است. میشه گفت گذار جامعه ایران به مدرنیته از حدود یک قرن پیش آغاز شده است و هم اکنون نیز در جریان میباشد، زیراکه جامعه ما هیچگاه زیرساختهای مدرنیته را به صورت کامل در اختیار نداشته و از نظر فنی نیز همواره دارای کمبودهای فراوانی بوده است که از ان جمله آنها ضعف در ساختارهای زمینه گرایی و اصالت مندی کاملا مشهود است. در همین راستا معماری هم باتوجه به نقص های موجود در شیوه های ساختگاه به تقلید ظاهری از معماری مدرن و بیاصالت و زمینه طبیعی خویش تقلیل یافته است. روش تحقیق این پژوهش توصیفی تحلیلی و استدلال منطقی است که از ابزارهای گردآوری داده شامل: مطالعات کتابخانه ای و اسنادی بهره گرفته شده است. همچنین یافته های این پژوهش حاکی از آن است که به کارگیری خوانش بینامتنی از خوانش سطحی آثار معماری جلوگیری کرده و میتواند منجر به درک لایه های پنهان معنا شود و در خوانش اثر پارادایم های گسترده تری را درگیر نماید. ابعاد گوناگون معنایی در آثار معماری، در روابط بینامتنی به وسیله تعدد لایه های مختلف در درون خویش در دو محور عمودی (درزمانی نظام) نشانگی درون آن و محور افقی (همزمانی) نظام رمزگانی آن، حاصل میشود. به عبارت دیگر در خوانش مبتنی بر نظریه بینامتنیت، زمینه بستری فعال و غیرمنفعل میباشد که محمل به وجود آمدن اصالت آثار معماری و شهرسازی قرار میگیرد. این بستر به لحاظ وجود مولفه های طبیعی، مصنوعی که در آن وجود دارند، هیچوقت حالت انفعالی و تاثیرپذیری صرف نداشته است و همواره بر نقش و تاثیری که بر آن می نشیند، تاثیرگذار خواهد بود که تحولی در ظهور پارادایمیکال »متن در برابر اصالت و زمینه« است.

کلیدواژه ها:

نقد معماری ، اصالت ، زمینه و زمینه گرایی ، نظریه بینامتنیت.