بررسی معیارهای ارتقا سلامت روان در مسکن بومی گیلان

با توسعه صنعت و ارتقا فعالیت ها در راستای پیشرفت جوامع ، یکی از چالش ها و دغدغه های عصر حاضر، تاثیریی است که محیط بر سلامتیانسان بخصوص سلامت روان او دارد. هر عدم توجه به مسئله سلامت روان در معماری و طراحی محیط پیامدهای نامطلوبی به واسطه ی مخاطراتمحیطی (همچون آلودگی هوا، از بین رفتن اکوسیستم) و ناهنجاری های اجتماعی به دنبال دارد که بر ارزش های انسانی تاثیر می گذارد لذایافتن الگویی سازگار با انسان و محیط طبیعی که منطق بر معیارهای ارتقا سلامت روان باشد در دنیای امروز امری ضروری است. چنین محیطیعلاوه بر سازگاری با شرایط اقلیمی و اجتماعی و شیوه ی زندگی باید درک وقایع و پدیده های آن برای ساکنان آسان باشد یا به نوعی قابلیتعملکردی داشته باشد. بنا بر یافته های پژوهش حاضر این قابلیت های محیطی و دیگر شاخصه های موثر بر سلامت روان همچون تعاملاتاجتماعی، ارتباط با طبیعت و انعطاف پذیری در عناصر معماری بومی وجود دارد. بنا بر تعریف آلپاگونوولو: پادزهر هرگونه ای از سرکوب و اختناق،برگشتن به ارزش های معماری بومی است. در نتیجه با الگوبرداری و بازشناسی معماری بومی گیلان می توان به هدف پژوهش که ارائه الگو وراهکاری عملی برای یک مجموعه و محیطی مسکونی در جهت افزایش سلامت روان ساکنان آن است، رسید. این پژوهش توصیفی می باشد.داده ها و اطلاعات مورد نیاز به روش کتابخانه ای به دست آمده و به شیوه ی کیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است تا با انطباق ویژگیهای معماری بومی و سلامت روان الگوی مناسبی جهت طراحی بدست آید.