اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر افسردگی و امید به زندگی بیماران مبتلا به بیماری ام اس

مقدمه: با توجه به لزوم درمان های مناسب روانشناختی در بیماری های مزمن نظیر ام اس، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی شناختی رفتاری بر افسردگی، امید به زندگی بیماران مبتلا به ام اس، انجام شد. روش تحقیق: جامعه ی آماری این کارآزمایی بالینی شامل بیماران ۲۵-۴۰ ساله ی مبتلا به ام اس در سطح شهر تهران در سال ۱۳۹۹ می باشند که دارای همبودی اختلال افسردگی (بر اساس ملاک های پنجمین ویراست راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی و پرسشنامه ی افسردگی بک) و میزان پایین امید به زندگی (طبق آزمون امیدواری اشنایدر) بوده اند. تعداد ۲۸ نفر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه ۱۴ نفری آزمون و شاهد تقسیم شدند. گروه آزمون به مدت ۳ ماه، هر هفته تحت درمان شناختی-رفتاری قرار گرفت و گروه شاهد هیچآموزشی دریافت نکرد. بعد از اتمام دوره، مجددا آزمون های مذکور به عنوان پس آزمون در تمام افراد اجرا گردید. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آزمون تحلیل کوواریانس و نرم افزار آماری SPSS نسخه ی ۱۹ استفاده گردید. یافته ها : تحلیل آزمون کوواریانس نشان داد که اثر گروه درمانی شناختی رفتاری در افزایش امید به زندگی بیماران مبتلا به بیماری ام اس ، معنی دار بوده است p>۰/۰۱ هر چند این درمان بر افسردگی بیماران اثربخش بوده اما از نظر آماری معنی دار گزارش نگردید P=۰/۱۸ نتیجه گیری : به نظر می رسد گروه درمانی شناختی رفتاری به عنوان یک رویکرد درمانی می تواند در بهبود افسردگی و به خصوص افزایش امید به زندگی بیماران مبتلا به ام اس موثر باشد

کلیدواژه ها:

افسردگی ، امید به زندگی ، درمان شناختی رفتاری ، بیماری ام اس