تاب آوری ژئومورفولوژیکی نگرشی نو در مطالعات ژئوسیستم ها

حوادث طبیعی همواره برای جوامع انسانی به عنوان چالشی بزرگ مطرح بوده است و سکونتگاه ها، زیرساخت ها و سرمایه ها را در معرض تهدید قرارداده است. با افزایش تعداد و تنوع مخاطرات طبیعی به ویژه در سکونتگاه های انسانی، رویکرد رایج از تاکید بر مقوله کاهش آسیب پذیری و مقاومسازی کالبدی، به رویکرد تاب آوری در برابر مخاطرات تغییر یافته است. سیستم های ژئومورفیک سیستم های بازی هستندکه ممکن است از محیطپیرامون و خارج از خود کنترل شوند، تغییر یابند یا با شرایط جدید تطبیق پیدا کنند. آشوب ها و آستانه ها فقط به عنوان رویدادهایی که مخربساختار فیزیکی ژئوسیستم ها باشند به شمار نمی روند بلکه به عنوان جزئی لازم برای پویایی سیستم محسوب می شوند. تحولات علم ژئومورفولوژیزمینه را برای تغییر در نگرش های ژئومورفولوژیکی فراهم می آورد. درک تاب آوری در فضاهای مختلف نیاز به درک بین رشته ای و تحلیل درمقیاس های مختلف دارد. زمانی که سیستم قادر باشد تا توازن بین عملکردهای محیطی و انسانی برقرار کند، انعطاف پذیر باشد، قدرت انطباق درشرایط عدم قطعیت و رویدادهای غیر منتظره داشته باشد، در آن صورت تاب آور است. کاهش تاب آوری در سیستم ها باعث افزایش آسیب پذیری درسیستم شده و اختلالات و شوک های هرچند کوچک گاها باعث بحران های بزرگ می شود. لذا با توجه به اهمیت این مسئله، می بایست به دنبالارتقای دانش نظری در حوزه تاب آوری به ویژه تاب آوری ژئومورفولوژیکی در محیط های مختلف باشیم . بنابراین برای درک و ارتقاء دانش تاب آوریژئومورفولوژیکی باید بتوانیم به سوالاتی از این دست پاسخی شایسته بدهیم. ۱.شاخص های سنجش تاب آوری ژئومورفولوژیکی کدامند؟ ۲. چه رابطهای بین تاب آوری ژئومورفولوژیکی و سازمان فضایی سکونتگاه ها وجود دارد؟ ۳. نقش عناصر سازمان فضایی در تاب آوری ژئومورفولوژیکی چیست؟در این نوشته، این موضوع که چگونه بینش ژئومورفولوژیکی می تواند به سمت مطالعات تاب آوری حرکت کند مورد بررسی قرار گرفته است.