ارزیابی توانمندی های سواحل پارسیان برای توسعه ژئوتوریسم

طبیعتگردی و گردش در سرزمین های درخور دیدن به حدی گسترش یافته است که امروزه از «گردشگری» به عنوان «صنعت» یاد می کنند؛صنعتی که ضمن تثمین آسایش و تفریح موجبات درآمد و توسعه اقتصادی جوامع را نیز فراهم می کند (ثروتی و کزازی، ۱۳۸۵). درحالیکه تصور عدهزیادی از عموم مردم و حتی متخصصان از صنعت توریسم، فقط توریسم تفریحی است، توریست جوامع پیشرفته به دنبال اکولوژی، ژئولوژی و علم وفرهنگ و تاریخ و اصالت است (مقصودی و نکویی صدر، ۱۳۸۷). در جهان امروز گردشگری رویکرد گسترده ای به موضوع طبیعت گردی دارد. در اینمیان ژئوتوریسم به عنوان یکی از شاخه های تخصصی طبیعت گردی، جاذبه های زیادی را نه تنها برای کارشناسان علوم زمینی، بلکه برای تمامعلاقه مندان طبیعت دارد (نوحه گر و همکاران، ۱۳۸۸). به لحاظ زمین شناسی، ایران ازجمله کشورهایی است که قابلیت های فراوانی برای توسعهژئوتوریسم دارد به گفته اسدی (۱۳۸۸)، ژئوتوریسم در ایران، گزینه تازه ای از گردشگری است که در صورت استفاده مطلوب، ارائه امکانات و خدماترفاهی در کنار تبلیغات مناسب، می توان از آنها در جهت گسترش گردشگری پایدار و برقراری توازن تعادل اقتصادی مناطق مختلف استفاده کرد.وجود خط ساحلی طولانی، سواحل ایران را به یکی از مناطق مستعد جذب توریست، تبدیل کرده است. نزدیکی و تماس طاقدیس های زاگرس باخلیج فارس، سواحل زیبایی را در شهرستان پارسیان استان هرمزگان به وجود آورده است. شهرستان پارسیان با وسعتی در حدود ۱۷۸۲/۱۲ کیلومترمربع خط ربط استان هرمزگان به استان بوشهر و فارس به شمار می آید.کیلومترمربع خط ربط استان هرمزگان به استان بوشهر و فارس به شمار میآید. طول خط ساحلی شهرستان پارسیان ۳۰ کیلهومتر و ۸۳ کیلهومتر بها۲۱ عرض شمالی اسهت. وسهعت ایهن منطقهه