مقایسه اثر تمرین تناوبی شدید و مقاومتی فزاینده بر بیان ژن ATF۳ عضله قلبی موش های صحرایی دیابتی نر

هدف: با توجه به تناقضات موجود درباره نقش عامل رونویسی فعال شده ۳ به عنوان یک شاخص غیرالتهابی فعالیت میوکاردی در ناهنجاری های متابولیکی مانند دیابت، پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر دو تمرین تناوبی شدید و مقاومتی فزاینده بر بیان ژن ATF۳ عضله قلبی موش های صحرایی دیابتی نر انجام گرفت.روش ها: ۶۰ سر موش صحرایی نر ۶ هفته ای با میانگین وزنی ۱۵۰ گرم به صورت تصادفی به پنج گروه دیابتی (D)، دیابت- تناوبی شدید (DIT)، تناوبی شدید (HIIT)، مقاومتی  (RT)و دیابت- مقاومتی  (DRT)تقسیم شدند. تمرین تناوبی شدید شامل ۱۰ تکرار ۱ دقیقه ای دویدن روی نوار گردان با ۲ دقیقه استراحت و تمرین مقاومتی فزاینده شامل ۴ صعود از نردبان مقاومتی همراه وزنه بود. برنامه تمرین، ۳ روز در هفته، به مدت ۶ هفته همزمان انجام گرفت. تجزیه وتحلیل داده ها با آزمون فیشر و M-ANOVA در سطح معناداری ۰۱/۰P≤ انجام گرفت.نتایج: میزان افزایش معنادار بیان ATF۳ در دیابت-تناوبی شدید نسبت به دیابت بیشتر بود (۰۰۱/۰P<). بین دو گروه افزایش معنادار (۰۰۱/۰P = ) بیشتر بود، پاسخ فزاینده بیان ژن ATF۳ در گروه دیابت تناوبی شدید به طور معنادار بیشتر از پاسخ بیان ژن ATF۳ گروه دیابت –تمرین مقاومتی بود (۰۳/۰P =).نتیجه گیری: تمرین تناوبی شدید در مقایسه با تمرین مقاومتی فزاینده سازوکارهای سلولی مولکولی مختلف را به طور موثرتری فعال می کند و احتمالا موجب کاهش چشمگیر تاثیرات منفی ناشی از بیماری دیابت بر دستگاه قلبی- عروقی می شود.

کلیدواژه ها:

بافت قلب ، تمرین تناوبی شدید ، تمرین مقاومتی فزاینده ، دیابت ، عامل رونویسی فعال شده ۳