القای تحمل به تنش ناشی از عصاره اسطوخودوس (Lavandula angustifolia) در جلبک سبز تک سلولی Dunaliella salina از طریق تعدیلات متابولیکی و تولید بتاکاروتن

آثار مفید یا زیانبار یک گیاه بر سایر گیاهان از طریق آزاد کردن ترکیبات شیمیایی موسوم به آللوکمیکال ها به محیط، آللوپاتی نامیده می شود. در پژوهش حاضر، اثر آللوپاتیک عصاره های آبی برگ گیاه اسطوخودوس (Lavandula angustifolia L.) بر الگوی رشد و قابلیت تولید بتاکاروتن در جلبک سبز تک سلولی Dunaliella salina مطالعه شده است. بررسی عصاره ها نشان داد که میزان ترکیبات فنلی و همچنین قدرت آنتی اکسیدانی این عصاره ها نسبتا پایین است. تیمار کشت های جلبکی با غلظت های ۱، ۲، ۳ و ۴ درصد عصاره نشان داد که روند تقسیم سلولی در مقایسه با شاهد متوقف می شود. با وجود این، غلظت کلروفیل و بتاکاروتن در این کشت های جلبکی به شدت افزایش می یابد و بالاترین مقادیر آنها در کشت های تیمار شده با غلظت ۳ درصد عصاره مشاهده می شود. درصد تغییرات وزن تر سلول ها، میزان قندهای محلول و غلظت پروتئین ها بین زمان صفر و ۴۸ ساعت پس از تیمار با عصاره متناسب با بالا رفتن غلظت عصاره افزایش می یابد. این نتایج نشان می دهد که سلول های D. salina می توانند تنش ایجاد شده توسط عصاره ها را از طریق تعدیلات متابولیک تحمل کنند. بنابراین، به نظر می رسد که سازوکارهای تحمل جلبک به آللوکمیکال ها با تعدیلات فیزیولوژیک و متابولیک همراه است و از طریق هدایت جریان کربن در جهت تولید بتاکاروتن، قندهای محلول و کلروفیل، سبب القای تحمل جلبک به شرایط تنش آللوپاتی می شود.

کلیدواژه ها:

آللوکمیکال ها ، اسطوخودوس ، بتاکاروتن ، متابولیت ، Dunaliella salina