ارزیابی سیر تحولات سیاست های تامین مسکن در ایران در دوره زمانی ۱۳۳۰ تا ۱۳۹۶

تامین مسکن در کشورهای مختلف با توجه به شرایط بازار و میزان نیاز به مسکن و دیدگاه دولت ها، متفاوت و یکی از عوامل تعیین کننده کیفیت زندگی خانوارها می باشد. مشکل مسکن در ایران قبل از دهه ۱۳۳۰ چندان مساله ساز نبوده، اما پس از این دهه به علت روند چرخش اقتصاد در جهت گسترش صنایع مونتاژ و سیاست هایی که منجر به تشویق مهاجرت روستائیان و رشد فزاینده کلانشهرها شد، مسایل و مشکلات جدی در شهرها در این زمینه آغاز شد. هدف این مقاله، بررسی سیر تحول سیاست های کلان، اقدامات و مشکلات تامین مسکن در ایران و مقایسه نقاط قوت و ضعف و اشتراک و افتراق آنها از زمان پیدایش و مساله ساز شدن تامین مسکن در کشور تا اکنون می باشد. مقاله حاضر از نوع کاربردی و روش تحقیق آن توصیفی تحلیلی می باشد و ضمن بهره گیری از نتایج ارزنده اکثر تحقیقات و پژوهش های در دسترس انجام شده در داخل و خارج از کشور به بررسی تحلیلی مسکن از لحاظ سیاست ها و اقدامات پرداخته شده است. نتایج حاصل از پژوهش حاضر نشان می دهد که هر یک از سیاست های کلان با تاکید بر برنامه های قبل و بعد از انقلاب اسلامی ایران، نقاط ضعف و قوت خاص خود را دارند که از آنجمله می توان به عدم وجود ابزارهای لازم الاجرایی اشاره کرد که باعث می شود بین اهداف و عملکرد در هر دوره شکاف ایجاد شود. یکی دیگر از مشکلات سیاست ها، کلی بودن برنامه هاست. از این رو، ارائه و اجرای بسیاری از پیشنهادهای سیاست های مسکن در طی دهه های گذشته ناتوانی نظام برنامه ریزی مسکن در تامین مسکن را نشان می دهد که این امر ناشی از فقدان نظام جامع مدیریت مسکن در عرصه های نظری، تجربی و اجرایی می باشد.

کلیدواژه ها:

تامین مسکن ، سیاست مسکن ، مسکن حداقل(اجتماعی) ، ایران