بررسی نقش مشارکت اجتماعی در ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی

توانمندسازی به عنوان مفهومی نسبتا جدید در ادبیات توسعه و مدیریت شهری و همچنین موضوعات اجتماعی مربوط به آن مطرح می گردد. این رویکرد نوین به تقسیم قدرت و مسئولیت بین زنان و مردان و همچنین قدرتمند ساختن افراد کم توان در سطوح مختلف فردی، خانوادگی و اجتماعی اشاره دارد. توانمندسازی از دهه ی نود میلادی به عنوان راهکاری تاثیرگذار در مواجهه با مشکل حاشیه نشینی، بهبود وضعیت اقتصادی قشر حاشیه نشین، ارتقای جایگاه اجتماعی، رفاهی، بهداشتی و بهبود وضعیت کالبدی این مناطق در کشورهای مختلف به کار گرفته شده است. یکی از عوامل مهم و تاثیرگذار در موفقیت این رویکرد مشارکت شهروندان ذینفع ساکن در این مناطق است. از این رو هدف این پژوهش بررسی تاثیر مشارکت مردمی در توانمندسازی و ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی و مناطق حاشیه ای است. در این پژوهش با جمع آوری اطلاعات از روش کتابخانه ای در ابتدا به تعریف و بررسی ابعاد مختلف حاشیه نشینی و علل پیدایش آن پرداخته شده است و در ادامه به شیوه توصیفی-تحلیلی به بررسی نظریات مطرح شده در باب توانمندسازی، نقش مشارکت مردمی در فرآیند ساماندهی بافت های پرآسیب و مزایای آن پرداخته شده است. نتایج مطالعات نشان می دهد که توانمندسازی و افزایش مشارکت ساکنان سکونتگاه های غیررسمی در تمامی سطوح تصمیم گیری و اجرای طرح های ساماندهی و توسعه این مناطق، می تواند موجب تسریع و اثربخشی بیشتر این فرآیند گردد.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، اسکان غیررسمی ، توانمندسازی ، مشارکت اجتماعی (مردمی)