سنجش قابلیت پیاده مداری در محورهای گردشگری بافت باارزش تاریخی (نمونه موردی: خیابان حافظ)

خیابان حافظ شیراز نیز با توجه به موقعیت مکانی و اجتماعی و عناصر زیست محیطی مناسب، پتانسیل ها و قابلیت های بسزای در راستای انسانی تر کردن شهر از طریق قابلیت پیاده مداری و توجه دوباره به سهم جابه جایی عابر پیاده دارد، از مهم ترین مزیت های وجود خیابان های انسان مدار ، افزایش سلامتی و ایمنی ،تساوی حقوق بین سواره و پیاده برای استفاده از محیط ، بهبود کیفیت هوا، بهبود کیفیت دسترسی و حرکت ،بهبود کیفیت زندگی ، افزایش تعاملات اجتماعی ، کاهش تصادفات و سوانح و ایجاد محیطی پایدار اشاره کرد. خیابان حافظ یکی از مهم ترین عناصر دسترسی به مکان های ارزشمند تاریخی شهر است که می توان ، همه شمولی و عدالت اجتماعی برای حضور در محیط فرهنگی را از مالفه های هویت بخش این مکان نام برد . اثرات منفی جابه جایی با استفاده از خودرو در این محیط پرتردد، لزوم استفاده همگانی از این دسترسی را بطور یکسان چندبرابر کرده است، در کنار این موضوع وجود رودخانه ای در امتداد این خیابان در گذشته و وجود باغ های همچون باغ نو ، باغ ملی ، باغ جهان نما ،باغ اراضی مصلی، ترازوی اجرای چهار باغ در این محدوده را سنگین تر میکند، با توجه به این امر هدف این پژوهش سنجش قابلیت پیاده مداری در این محور می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل افراد پیاده رو و متخصصین که به صورت تصادفی ۵۰ نفر از آنان به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند بود که با استفاده از روش t میزان امکانات و شرایط موجود محور حافظ براساس ۶ معیار مورد بررسی قرار گرفت نتیجه این پژوهش نشان داد که میانگین مطلوبیت شرایط فیزیکی ، امنیت خیابان و وضعیت ترافیک و حمل و نقل در حد نرمال قرار دارد، اما معیارهای همچون خدمات عمومی، مجاورت خیابان و امکانات پیاده راه در وضعیت نامطلوبی قرار دارد که نشان می دهد، میزان رضایتمندی افراد پیاده از این خیابان در وضعیت مناسبی برای پیاده مداری نمی باشد و نیاز به توجه و برنامه ریزی بیشتر به منظور بهبود وضعیت موجود نیز دارد.

کلیدواژه ها:

خیابان حافظ ، پیاده مداری ، پیاده راه ، گردشگری