تاثیر معماری بایوفیلیک در بناهای سنتی ایران

شواهد تجربی به دست آمده در دهه های اخیر نشان می دهد طرح هایی که انسان ها را به محتوای طبیعی و آرایش مناظر پیوند می دهند، به بهبود حس کلی روحی و روانی انسان کمک می کنند. این طرح ها پیامدهای مثبت و درمان گری را برای فیزیولوژی انسان ها به همراه دارند و می توانند تنش های روحی و روانی او را تسکین دهند. با این حال، در زندگی امروزی این عناصر به طور فزاینده ای تقلیل می یابد. بر این اساس پیچیدگی و الهام از مفهوم طبیعت ،پژوهش درباره آن را به خصوص پس از تغییرات اساسی در زندگی دوران مدرن ضروری می سازد. بایوفیلیک رویکردی نوآورانه است که راه را برای محاوره ی مبتنی بر طبیعت بین فضای معماری و مجموعه ای از وابستگی های ذاتی انسان ها هموار می سازد. در این معماری، فرم ها و الگوهای طبیعی نقش واژه نامه ها و گرامر ترکیبی را ایفا می کنند.این مقاله با تمرکز بر زیربناهای اصلی به این فرضیه می پردازد که کیفیت های بایوفیلیک یافته شده در این سازه ها که اغلب افراد بنا های تاریخی را تحسین و ستایش می کنند چگونه است. پژوهش حاضر با هدف بازشناسی معماری تاریخی، بر مبنای استراتژی های بیوفیلیک ویژه در معماری سنتی ایران به شرایطی که باعث «جاری شدن حیات در بناهای تاریخی می شود» می پردازد و با بررسی مفهوم طبیعت در معماری و نسبت آن با کالبد ،فرم و ماده معماری تلاش می کند بستری برای تفسیر ارتباط اصیل میان این دو مهیا نموده و در نهایت الگویی برای توسعه این مفهوم و کیفیت ارتباط معماری و طبیعت ارائه نماید. روش و ابزار مورد استفاده تحقیق ،روش کتابخانه ای و بررسی اسناد و مدارک مکتوب به همراه مطالعه میدانی می باشد. طراحی بیوفیلیک حلقه ی مفقوده در طراحی پایدار است، که برای پر کردن این شکاف ایجاد شده است و این مقاله تقریبا تمامی تحقیقات نظری انجام شده در این ارتباط را گردهم آورده و آن ها را در یک چارچوب کاری واحد تلفیق کرده است. نتیجه ی این تحقیقات عبارتند از: معیارها، استراتژی ها و شرایط محیطی.

کلیدواژه ها:

بایوفیلیک ، هندسه پنهان ، الهام از طبیعت ، معماری سنتی ایران.