بررسی اصول و روش های طراحی داخلی و تبیین روشی در جهت افزایش سرزندگی

مکان های زیستی، کانونی مناسب برای ظهور تنوع رفتاری هستند. تراز موفقیت در هر فضای زیستی را میتوان از میزان استمرار حضور افراد در آن فضا مورد سنجش قرار داد. از آنجایی که میزان سرزندگی افراد با بهبود کیفیت زندگی آن ها رابطه مستقیمی دارد، بنابراین پرداختن به این موضوع از اهمیت والایی برخوردار است. با توجه به اینکه از مشکلات جدی امروزه، کاهش احساس شادی و سرزندگی است. و از آنجا که رسالت هنر معماری بهبود وضعیت زیستی بشر از طریق افزایش کیفیت فضا به خصوص فضای داخلی می باشد؛ این امر زمانی محقق می شود که نه تنها پاسخگوی جنبه های عملکردی و زیبایی شناختی باشد، بلکه نیازهای روانی و رویاهای روزمره ی افراد را نیز برآورده سازد. لذا می توان سرزندگی را جزیی جدایی ناپذیر از یک معماری مطلوب دانست که در صدد است حس نشاط را به مخاطبان فضا منتقل کند. این پژوهش با این پیش فرض که سرزندگی در فضاهای داخلی سبب تقویت کیفیت فضایی شده در پی پاسخگویی به این دو سوال است که: معماری با رویکرد سرزندگی، دارای چه ویژگیهایی می باشد و همچنین چه مولفه هایی در ایجاد سرزندگی در معماری موثر می باشند در راستای پاسخگویی به سوالات پژوهش از طریق تحلیل محتوا، پس از آشنایی با تعاریف و ابعاد مفهوم سرزندگی، انجام شده است.

کلیدواژه ها:

طراحی داخلی ، سرزندگی ، کاهش استرس