باز تعریف معماری سبز (مطالعه نمونه موردی برج آگورا تایوان)

مفهوم معماری سبز که به «توسعه پایدار» یا «ساختمان سبز» نیز معروف است،نظریه،علم و سبک ساختمان هایی است که بر اساس اصول سازگار با محیط زیست طراحی و ساخته می شوند.معماری سبز تلاش دارد تا تعداد منابعی که در ساخت،بهره برداری و اداره ساختمان مصرف می شود به حداقل رساند و نیز آسیبی که به واسطه انتشار،آلودگی و اتلاف اجزا ساختمان به محیط زیست وارد می شود محدود سازد. طراحی سبز چیزی که طراحان بر آن اتفاق نظر دارند این است که یک معماری ارزشمند دارای معنا،روح و زیبایی است. انرژی های نو یا انرژی های پاک،دستاورد دانش نوین بشر،برای فردا است ولی ریشه های آن ها می توان در ساختار تمدن های کهن،از جمله در ایران یافت.در حال حاظر معماری سبز نزدیک ترین حوزه عملکردی را با حصول مربوط به پایداری،در حوزه زیست محیطی و معماری را به خود اختصاص داده است.امروزه استفاده از عناصر مولد انرژی مانند توربین های باد و پانل های خورشیدی نه تنها به عنوان نیاز در صرفه جویی انرژی های فسیلی،بلکه به عنوان عناصر زیبایی شناختی در فرم بیرونی معماری نیز به کار گرفته می شود.یک ساختمان سبز،علاوه بر بهره وری انرژی به چگونگی شکل گیری فرم و فضای معماری با عناصر مولد انرژی نیز توجه دارد.

کلیدواژه ها:

معماری سبز ، انرژی پایدار ، انرژی خورشیدی.