الگو پذیری از معماری دیجیتال و تلفیق خطوط و هنر اسلامی در طراحی معماری

امروزه نرم افزارهای جدید این امکان را فراهم ساخته که طراحی معماری در محیط دیجیتال انجام شود که این امر سبب خلق گزینه های بسیار بیشتری در مسیر فرایند طراحی می شود . در این مقاله به دنبال بررسی روشی در طراحی هستیم که بتوان بر پایه ی ایده ای متشکل از توابع قابل اندازه گیری طرحی حائز اهمیت شکل داد . این طرح در قالب طراحی دیجیتال ارائه می گردد که با استفاده از آن می توان به شناخت روش هایی از طراحی دیجیتال توام با درک منطقی رسید . در طراحی دیجیتال نرم افزار حرف اول را بیان می کند . نرم افزار های رایانه ای به نوعی در این طراحی همکار طراح برای یافتن فرم و شکل مناسب می باشد و طرح هایی را به معمار ارائه می دهد به عبارتی می توان گفت در معماری دیجیتال طراحی به صورت معماری نیمه خودکار یا اتوماتیک می باشد . این نوع معماری جایگزین مناسب برای روند طراحی سه بعدی در حجم گسترده می باشد به گونه ای که طراحی الگوریتمیک در تمام مقیاس ها مورد استفاده قرار می گیرد . معماری الگوریتمیک به نوعی جنبش حجمی را ایجاد می کند و به نمایان شدن فاز جدیدی از تقسیم بندی سازه ای می انجامد . این معماری پرهیز از اصول هندسی ، انعطاف پذیری و پرهیز از تکرار را در روند طراحی بیان می کند و اشکال را به صورت نرم و انعطاف پذیر نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

طراحی دیجیتال ، معماری الگوریتمیک ، معماری پارامتریک ، طرح اسلیمی