رابطه انسان و طبیعت در معماری پایدار

زندگی انسان در مکانی توسعه و رشد می کند که دارای پایداری و همچنین اقلیمی مناسب باشد.تاکنون انسان عوامل محیطی را شناخته و می داند بدون رابطه صحیح با محیط زیست امکان تکامل کالبدی و کیفی وجود ندارد.انسان در محیطی زندگی می کند که برای ادامه حیاط خود باید رابطه تنیده شده و غیر قابل گسستگی خود و محیط اطرافش را که تامین کننده نیاز های او می باشد را بپذیرد، گویی این معادله یک طرفه تا پایان جهان ادامه خواهد داشت . یکی از رایج ترین روشهای طراحی معماری الهام از طبیعت جهت طراحی می باشد، اما ابعاد متفاوت برداشت از طبیعت در طراحی معماری چندان شناخته شده نیست. با نگاهی به گذشته متوجه خواهیم شد که رابطه میان انسان ، محیط طبیعی و معماری به صورت مستقیم بوده است به گونه ای که معماری(به خصوص صنعت ساختمان) در بستر طبیعت شکل می گرفته است،اما در حال حاضر با توجه به رشد جمعیت و تقاضای بالا در زمینه مسکن این رابطه کم رنگ تر شده است که همین موضوع باعث آسیب به طبیعت می شود. هدف پژوهش: این پژوهش با هدف بررسی رابطه میان انسان و طبیعت در معماری پایدار انجام شده است. روش پژوهش: روش تحقیق پژوهش حاضر توصیفی – تحلیل می باشد که در راستای گردآوری اطلاعات از ابزار:مطالعات کتابخانه ای و اسنادی و با رجوع به مدارک موجود و درگاه های اینترنتی استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

معماری ، طبیعت ، توسعه پایدار ، معماری پایدار