تلفیق فرهنگ بومی و فرهنگ جهانی در طراحی فرم بنا با استفاده از معماری دیجیتال

ورود تکنولوژی به یک جامعه، چالش ها و کثرت گرایی هایی را در زمینه های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی- اجتماعی مطرح می کند که مهم ترین آن ها بحران فرهنگی و بحران هویت و معناست. چراکه در مقایسه با عناصری چون سرزمین، نژاد، قومیت و نظایر آن ها، فرهنگ، یکی از مهم ترین عناصر هویت ساز محسوب می شود. هم اکنون کمرنگ شدن مرزهای فیزیکی و نزدیکی انسان ها به یکدیگر، باعث ایجاد یک هویت جهانی با اشتراکات فرهنگی شده است. در این خصوص، هنر معماری، به دلیل ارتباط مستقیم با زندگی عینی انسان ها، در مواجه با پدیده جهانی شدن نقش مهمی را در تعمیق و یا تضعیف فرهنگ و هویت بازی می کند. درواقع مسئولیت در برابر فناوری در عین استفاده از مبانی تمدن خودی و بازنمود آن در معماری معاصر از طریق رویه های عملی گوناگون می تواند موضوعات و چالش های مهمی از قبیل رابطه فرهنگ بومی و فرهنگ جهانی را به پاسخ های معمارانه نزدیک سازد. بر این اساس اهداف مقاله حاضر این است که: ۱) شناخت ویژگی های معماری دیجیتال و شیوه های به کارگیری تکنولوژی های نوین توسط این سبک معماری؛ ۲) بررسی شیوه های تلفیق فرهنگ بومی و فرهنگ جهانی در طراحی فرم بنا با استفاده از معماری دیجیتال. بررسی های انجام شده حاکی از آن است که بهره گیری از فناوری های نو و مصالح جدید در ساخت آرایه ها و تزئینات و استفاده از رنگ و مصالح بومی و سنتی به صورت سمبلیک، هماهنگ یا در تقابل با مصالح مدرن نیز از بهترین الگوهایی است که می تواند با به کارگیری روش های نوین ساخت و مصالح جدید به سرعت و افزایش روزافزون نیازهای دنیای معاصر پاسخ گوید.

کلیدواژه ها:

تکنولوژی ، معماری دیجیتال ، فرهنگ بومی ، جهانی شدن.