بررسی مولفه های طراحی اقامتگاه توریستی در راستای تحقق پایداری بافت های تاریخی (نمونه موردی شیراز)

ارتباط گسترده معماری با صنعت گردشگری از دیرباز موردتوجه بوده و باعث به وجود آمدن بسیاری از اقامتگاه ها و هتل های خاص و موفق در زمینه جذب گردشگران شده است. با استفاده از طرح های خلاقانه، عناصر خاص و شاخص معماری منطقه و با ایجاد حس مکان در فضای هتل ها و اقامتگاه ها می توان موجب جذب بیشتر گردشگران و توسعه گردشگری منطقه شد. حساسیت پرداخت به موضوع طراحی مجموعه گردشگری در بافت های تاریخی با محوریت بهره گیری از اصول معماری گذشته، ازآنجاست که معمولا در کشورهای توسعه یافته تمامی امکانات وابسته به جهان مدرن به میزان کافی و در عالی ترین سطح جهت گردشگران پیش بینی شده است و آنچه از نگاه گردشگران خارجی جهت بازدید از مقصد گردشگری شان انتظار می رود یک تجربه و حضور در بافت تاریخی و نگاه به فرهنگ این منطقه خواهد بود. ایجاد تغییرات بهینه در کنار تداوم می تواند موجب پایداری هویت گردد. لذا این نقطه نظر تنها در ایجاد محیطی با نگاه به معماری گذشته امکان پذیر بوده و الزام طراحی چنین مکانی را تائید می نماید و ازاین رو در این مقاله به بررسی مولفه های معماری در طراحی اقامتگاه های دوره میانه شیراز پرداخته شده است. این پژوهش مبتنی بر توصیف و تحلیل است و اطلاعات آن بر اساس مطالعات کتابخانه ای جمع آوری شده است. افزایش میزان بهره برداری مقید از فضاهای شهری، کاهش میزان فرسودگی کالبدی، جذب سرمایه گذاری، اشتغال زایی، حفاظت و احیا از میراث تاریخی، گسترش گردشگری فرهنگی، از راه حل هایی که هر یک به اقتضای ویژگی های فرهنگی و مکانی بافت فرسوده می تواند مورداستفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

اقامتگاه ، توریست ، بافت تاریخی ، شیراز