بررسی ارتباط مفهومی برنامه ریزی و طراحی شهری در نظام شهرسازی کشور چین و تحلیل ساز و کارهای آن

شهرسازی جدید غرب و به تدریج شهرسازی در دیگر کشورها، از تعامل دو دانش متفاوت ولی مرتبط با یکدیگر برنامه ریزی شهری و طراحی شهری شکل گرفته است. این دو حوزه از دانش شهرسازی در اثر کنش و واکنش متقابل، دچار تحول و تکامل زیادی شده، اما هنوز تعریف روشن و واحدی از موضوع، وظایف و نحوه ارتباط میان آنها وجود ندارد. این مقاله به بررسی ارتباط طراحی و برنامه ریزی شهری در کشور چین می پردازد و روش تحقیق آن، روش توصیفی-تحلیلی بر مبنای مطالعات کتابخانهای و اسنادی و تحلیل ساز و کارهای متعدد آن مانند نظام طراحی و برنامه ریزی شهری و مشکلات مربوط به تعامل بین آنها و انواع طرح های شهرسازی کشور چین می باشد. این مطالعه نشان می دهد که در چین، طراحی شهری با چالش های بسیاری از جمله محدودیت عناصر طراحی، بی ثباتی در اصول طراحی دنبال شده، ناسازگاری بین نتایج طراحی و برنامه های حقوقی، و دست کم گرفتن نقش طراحی شهری در فرایند کنترل توسعه شهر، روبرو شده است. با این وجود، در سال های اخیر افزایش استاندارد روش طراحی شهری در این کشور، به رسمیت شناختن نقش طراحی شهری در سیاست های برنامه ریزی شهری و محلی، تاکید بر ماهیت راهبردی و مشارکتی در طرح ها و توجه ویژه به ملاحظات زیست محیطی و اجتماعی، موجب برقراری تعامل و ارتباط مفهومی و کاربردی میان برنامه ریزی و طراحی شهری گردیده می باشد و به تدریج تبیین جایگاه طراحی شهری در نظام شهرسازی چین، به صورت قانونی در آیین نامه های محلی تصریح شده است، اما در قانون ملی تصویب نشده است. لیکن به طور کلی می توان اظهار کرد که بررسی تجارب کشور چین در زمینه برنامه ریزی و طراحی شهری، نشان دهنده به کارگیری سیاست های متفاوتی در این زمینه است.

کلیدواژه ها:

طراحی شهری ، برنامه ریزی شهری ، برنامه ریزی طراحی محور ، طرح های توسعه شهری ، چین