بررسی نظریه پدیدارشناسی در معماری با محوریت مکان در طراحی

مسئله ما در این پژوهش این است که بدانیم که در چه وضعیتی به لحاظ شهرسازی و معماری از منظر انسانی و هویتی با توجه به آسیب های ناشی از تکرار طرح های بی ارتباط با اقلیم، فرهنگ، روابط انسانی و عمدتا غرب گرایانه، قرار داریم. در این مطالعه فرض اولیه بر این است که رویکرد پدیدارشناسی امکان ارائه راهکار و دلایل مناسب هم به جهت بررسی وضعیت معماری و هم ارائه راهکارهای کاربردی در ارتباط با هویت و شناخت انسانی را دارد. به عنوان روش کار از مطالعه و مرور مدون پژوهش های قبلی، منابع موثق، تفسیر و تحلیل منطقی داده ها ذیل مطالعات کتابخانه ای برای ایجاد انسجام و جامعیت در مطالب جمع آوری شده در ارتباط با رویکرد پدیدار شناسانه در معماری و سپس تحلیل محتوایی و تطبیقی صورت گرفته است. عوامل موثر در خلق یک اثر معماری، طیف گسترده ای را در بر می گیرد. در این گستره عوامل و شاخصه های مربوط به رویکرد پدیدارشناسی اهمیت ویژه ای هم در شناخت معماری نوین و هم در طراحی موثر بر پایه شناخت انسان و روحیات و هویت مربوط به بشر مطرح می کنند. ذیل مسئله بررسی رویکرد پدیدارشناسی پس از کندوکاو و پژوهش در مطالعات معماران صاحب نظر به رویه های نسبتا مشابه حول محور زیست جهان که همان روح مکان است و همینطور در مسیر مطالعات انسانی به بخش جامع تری با نام حس مکان میرسیم. در معماری هر دوی این ها می تواند منشا اثر باشد و طراحی معماری را در مسیر ملموس تر و با شناخت مناسب ابعاد روانی و هویتی انسان قرار دهد و همین طور در فراگیری معماری با رویکرد فوق، در نظر گرفتن اهداف و معیارهای پس از انجام کار، در حین خلق طرح اولیه موثر خواهد بود.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ، معماری ، مکان ، طراحی ، انسان