بررسی شاخص های معماری بومی در شهر بندرعباس

معماری بومی ضمن برخورداری از نکته های مشترک و جهان شمول، در هر موقعیت اجتماعی فرهنگی مفهوم خاص و متمایز خود را دارد، در این دیدگاه، راه حل هایی مبتنی بر فن آوری پیشرفته و فن آوری های ساده بومی باهم تلفیق می شود. روشی که فضا را به عنوان ابزار بیان معماری، با مفهوم پایداری تلفیق و آن را متحول می کند نگاهی گذرا به تکنولوژی های بومی مناطق مختلف ایران، حکایت از شناخت خصوصیات محیطی، به خصوص اقلیمی پهنه های متنوع ایران، چاره اندیشی هوشمندانه نیاکان ما برای استفاده هر چه بیشتر از مواهب طبیعی و مقابله با مشکلات و ناهنجاری های اقلیمی –محیطی آن دارد. به همین خاطر این پژوهش به دنبال شناخت ویژگی های معماری بومی در شهر بندرعباس می باشد. روش گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای بوده و به صورت جمع آوری اطلاعات کتاب ها و مرور اسناد موجود می باشد.. معماری بومی بندرعباس ازنظر پایداری، استدلال بر این که ساخت بناها از مصالح بوم آورد استفاده شود و همچنین در بررسی معماری بومی و تحلیل آنکه اقلیم بندرعباس در شکل گیری ساختمان ها سبب به وجود آمدن ویژگی های منحصربه فرد و متکی بر طبیعت منطقه گردیده است؛ که نیاز بصری، اقلیمی و کاربردی آن را برطرف می سازد. الگوهای معماری بومی در بندرعباس دارای چهار شاخه ی اقتصادی، کالبدی، فرهنگی-اجتماعی و اقلیمی می باشد که هرکدام از این شاخه دارای معیارهایی برای سنجش است که در طراحی بناها می تواند مورداستفاده قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، بندرعباس ، شاخص های کالبدی ، پایداری.