روش های ارزیابی کاربری اراضی درمناطق شهری

اصولا برنامه ریزی کاربریاراضی، هسته اصلی برنامه ریزی شهری می باشد و ارزیابی و سامان دهی فضایی- مکانی کاربریها و عملکردهای شهری، یکی از مهم ترین و تاثیرگذارترین محورهای توسعه پایدار شهری می باشد. به طور ویژه پایداری کاربری مسکونی به عنوان مهم ترین کاربری شهری، نقشی اساسی را در توسعه پایدار شهری ایفا می نماید. در این پژوهش با هدف ارزیابی کمی و کیفی کاربری اراضی شهری و با تاکید بر پایداری و تقویت کاربری مسکونی، شهر دهگلان مورد بررسی قرار گرفته است. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی بوده و بر این اساس ابتدا به ارزیابی کمی و کیفی کاربریهای شهر دهگلان پرداخته و سپس به طور خاص به ارزیابی کمی شاخصهای کاربری مسکونیبا بهره گیری از طرح تفصیلی شهر و مطلاعات میدانی نگارندگان، اقدام شد. جهت ارزیابی کیفی و بررسی سازگاری کاربری مسکونی با سایر کاربریها از نرمفزارARC GIS و از مدل Distance استفاده شده است. نتایج حاصل از تحلیل یافته ها بیانگر آن است که کمبود سرانه در اکثر کاربریها وجود دارد و به ویزه کاربری مسکونی با کمبود ۱۵.۱ متر مربع مواجه می باشد. محلات مسکونی شهر از لحاظ چگونگی استقرار کاربریها تفاوت چشمگیری را نشان میدهند. به طوری که در اکثر محلات مسکونی به علت وجود کاربری ناسازگار یا به علت عدم وجود کاربریهایی که کاربری مسکونی به آن وابسته می باشدارزیابی کمی و کیفی کاربری اراضی شهر عدم سازگاری کاربری مسکونی مشاهده می گردد ی باتاکید برپایداری کاربری

کلیدواژه ها:

ارزیابی کمی و کیفی ، کاربری اراضی شهری ، پایداری کاربری